Osada pierwszy raz wymieniona w kronikach w 1371 jako Bolechów (Olechów) Wołoski. Do roku [[1772]] w [[województwo ruskie|województwie ruskim]] w Polsce (ziemia lwowska), miasto lokowane przywilejem królewskim w roku [[1612]] potwierdzonym przez króla Zygmunta III, następnie po [[Rozbiory Polski|I rozbiorze]] (1772) w [[Zabór austriacki|zaborze austriackim]], miasto w powiecie dolińskim w austriackiej[[Kraj prowincjikoronny|kraju koronnym]] [[Królestwo Galicji i Lodomerii|Galicja]] (od 1866 [[Austro-Węgry]]). W roku [[1890]] liczyło ok. 4400 mieszkańców, w tym ponad połowę stanowiła społeczność żydowska (2714 osób). Od 1 listopada 1918 do maja 1919 pod administracją [[Zachodnioukraińska Republika Ludowa|Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej]], w maju 1919 zajęte przez [[Wojsko Polskie II RP|Wojsko Polskie]]. Od maja 1919 do 14 marca 1923 pod administracją tymczasową [[II Rzeczpospolita|Polski]], zatwierdzoną przez [[Konferencja pokojowa w Paryżu (1919)|paryską konferencję pokojową]] 25 czerwca 1919. [[Suwerenność]] Polski na terytorium [[Galicja Wschodnia|Galicji Wschodniej]] [[Rada Ambasadorów]] uznała 15 marca 1923. Od grudnia 1920 w składzie nowoutworzonego województwa stanisławowskiego.
W 1937 roku liczyło 11300 mieszkańców. W Bolechowie znajdował się sąd, poczta, szkoły, urzędy władzy oraz muzeum regionalne, przemysł reprezentowało kilka niewielkich fabryk (zakłady warzelnicze, olejarnia i trzy zakłady garbarskie).
