Cud Słońca: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Newspaper fatima.jpg|thumb|294px|Numer Ilustração Portugueza, 29 października 1917]]
"13 października 1917 r. w miejscu objawień zebrał się imponujący tłum, liczący przeszło 70 tysięcy osób. Wielu musiało pokonać setki kilometrów, w przeważającej większości pieszo lub na osłach, wozami i samochodami. Wśród zgromadzonych znajdowali się nie tylko ludzie prości, ale również bardzo sceptycznie nastawieni naukowcy, dziennikarze, ludzie niewierzący"<ref>[http://adonai.pl/cuda/?id=4 Cud słońca (Objawienie Fatimskie) - Cuda - Adonai.pl<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>.

Jak podają niektóre źródła, to zjawisko trwało 10 minut. Niebo pokryło wówczas się ciemnymi chmurami. Na zebranych spadł ulewny deszcz. Nagle pokazało się słońce, które zaczęło wirować po niebie. Ludzie zaczęli krzyczeć z przerażenia. Niektórzy zaczęli się głośno spowiadać ze swoich grzechów, sądząc, że "to jest koniec świata". Wielu stało, lecz wielu klęczało i płakało, modląc się<ref>[http://www.piotrskarga.pl/ps,2448,3,0,1,I,informacje.html Cud Słońca w Fatimie - Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>.

[[Joe Nickell]] pisze: "Prawdopodobnie niczym zaskakującym nie jest, że cudy słońca zgłoszone zostały w innych maryjnych miejscach —w– w Lubbock, w Teksasie, w 1989; Sanktuarium Matki Cabrini blisko Denver, Colorado, w 1992; Conyers, Georgia, we wczesnych latach 90'"<ref name="csicop.org">[http://www.csicop.org/si/show/real_secrets_of_fatima/ Skeptical Inquirer — Volume 33.6 November / December 2009]</ref>

Nickell dodaje, że w podczas wydarzenia w Conyers, gdy pielgrzymi byli świadkami cudu słońca<ref>Joe Nickell (1993) ''Looking for a Miracle: Weeping Icons, Relics, Stigmata, Visions and Healing Cures'' Prometheus 1993, ISBN 0-87975-840-6. Pg 197</ref> "grupa Sceptyków z Georgii przygotowała teleskop wyposażony w mylarowy ochronny filtr słoneczny" po czym "ponad dwieście osób obserwowało słońce przez jeden z filtrów słonecznych i ani jedna z tych osób nie zauważyła niczego szczególnego"<ref name="csicop.org"/>

Profesor Auguste Meessen z Instytutu Fizyki [[Katolicki Uniwersytet w Lowanium|Katolickiego Uniwersytetu w Lowanium]] stwierdził, że zgłoszone przez pielgrzymów obserwacje były złudzeniami optycznymi, wywołanymi przez zbyt długie patrzenie w tarczę słoneczną. Meessen argumentuje, że powstałe na siatkówce oka kontrasty następcze spowodowane długotrwałym okresem wpatrywania się w słońce są prawdopodobnie przyczyną zaobserwowanego efektu "tańca" czy też "wirowania" słońca. Podobnie Meessen uważa, że zaobserwowane zmiany koloru najprawdopodobniej spowodowane były wybieleniem światłoczułych komórek siatkówki oka<ref name="ReferenceA">Auguste Meessen 'Apparitions and Miracles of the Sun' International Forum in Porto "Science, Religion and Conscience" October 23–25, 2003 ISSN: 1645-6564</ref>. Meessen zaobserwował, że słoneczne cudy zgłaszane były w wielu miejscach, gdzie religijnie nastawionych pielgrzymów zachęcano do długotrwałego spoglądania w słońce. Jako przykład podaje objawienie w Heroldsbach, w Niemczech (1949) , gdzie dokładnie takie same, jak w Fatimie, efekty optyczne zgłoszone zostały przez ponad dziesięć tysięcy osób.<ref name="ReferenceA"/>

Pomimo tych twierdzeń, nie wszyscy świadkowie zgłosili zaobserwowanie "tańca słońca". Niektórzy ludzie zobaczyli jedynie rozpromienione kolory. Niektórzy, włączając w to osoby wierzące, w ogóle nic nie zobaczyli<ref>[http://www.sacred-destinations.com/portugal/fatima-shrine-of-our-lady-of-fatima.htm Basilica and Shrine of Our Lady of Fatima]</ref><ref name="Jaki, Stanley L. 1999">Jaki, Stanley L. (1999). ''God and the Sun at Fátima''. Real View Books 1999, {{ASIN|B0006R7UJ6}}</ref>. Nie istnieją żadne naukowe, astronomiczne relacje o jakiejkolwiek niezwykłej aktywności słońca w trakcie trwania domniemanego "tańca", nie ma także świadków jakichkolwiek niecodziennych zachowań słońca dalej niż 64 km od Cova da Iria<ref>(De Marchi 1952b:148–50, 282)</ref>.

Pio Scatizzi, S.J.SJ opisuje wydarzenia w Fatimie oraz wyciąga następujące wnioski:

Joe Nickell, [[Sceptycyzm|sceptyk]] oraz badacz [[zjawiska paranormalne|zjawisk paranormalnych]], utrzymuje, że położenie zjawiska, opisane przez wielu świadków, ma zbyt inny od słonecznego [[azymut]] i [[Wysokość astronomiczna|wysokość]], by być słońcem<ref>Joe Nickell (1993) ''Looking for a Miracle: Weeping Icons, Relics, Stigmata, Visions and Healing Cures'' Prometheus 1993, ISBN 0-87975-840-6</ref>. Sugeruje, że przyczyną zjawiska może być [[słońce poboczne]]. Czasami określane terminem parhelion, słońce boczne jest relatywnie powszechnym zjawiskiem atmosferycznym związanym z odbiciem/załamaniem światła słonecznego przez mnóstwo lodowych kryształków, tworzących chmury typu [[cirrus]] lub [[cirrostratus]]. Słońce boczne jest jednak zjawiskiem nieruchomym i nie może wyjaśnić zgłaszanego "wirowania". Nickell sugeruje, że wyjaśnienie dla tego oraz podobnych zjawisk może leżeć w chwilowym zniekształceniu siatkówki oka, spowodowanym wpatrywaniem się w intensywne światło lub efektem wywracania oczu tam i z powrotem by uniknąć kompletnego oślepienia (co łączy w sobie obraz, kontrast następczy, oraz ruch). Nickell konkluduje, że była to najprawdopodobniej:

Kevin McClure utrzymuje, że tłum w Cova da Iria mógł oczekiwać na pojawienie się znaków na słońcu, jako że podobne zjawisko zostało zgłoszone w tygodniach poprzedzających zajście. Za podstawę swoich twierdzeń przyjmuje to, że wierni zobaczyli to, co chcieli zobaczyć. Jednak zarzuca się twierdzeniu McClure'a, że nie tłumaczy ono podobnych raportów od ludzi znajdujących się w tym czasie kilometry dalej, którzy, opierając się na ich zeznaniach, nie myśleli nawet w tamtym czasie o wydarzeniu. Kevin McClure oświadczył, że nigdy nie widział podobnego zbioru sprzecznych relacji w sprawie w żadnym z badań, których dokonał na przestrzeni uprzednich dziesięciu lat<ref>Kevin McClure (1983) ''The Evidence for Visions of the Virgin Mary'' Aquarian Press 1983, ISBN 0-85030-351-6</ref>.

Leo Madigan wierzy, że wielu świadków wydarzenia nie myli się; domniemywa jednak sprzeczności w zeznaniach, oraz sugeruje, że zdziwienie, strach, egzaltacja i wyobraźnia musiały odegrać swoje role zarówno podczas obserwacji, jak i podczas opowiadania o wydarzeniu. Madigan porównuje doświadczenia do doświadczeń modlitewnych, oraz zastanawia się, czy duchowy charakter zjawiska nie wyjaśnia sprzeczności pomiędzy wyznaniami świadków<ref>Leo Madigan (2003), ''The Children of Fátima'' Our Sunday Visitor Inc. 2003, ISBN 1-931709-57-2</ref>.

Profesor Lisa Schwebel, Uniwersytet św. Jana w Nowym Jorku, zauważa, że zjawisko słoneczne w Fatimie nie jest wyjątkowe: było wiele podobnych spraw, odnotowanych przy wysoce intensywnych spotkaniach religijnych, zakończonych nagłą i niespodziewaną obecnością świateł na niebie<ref>Lisa J. Schwebel (2003) ''Apparitions, Healings, and Weeping Madonnas: Christianity and the Paranormal'' Paulist Press 2003, ISBN 0-8091-4223-6 (see the [http://www.americamagazine.org/BookReview.cfm?articletypeid=31&textID=3603&issueID=485 American Manazine review]).</ref>.

Zdarzenie zostało oficjalnie zaakceptowane przez Kościół Rzymskokatolicki jako cud 13 października 1930. 13 października 1951, [[legat papieski]] [[Federico Tedeschini|Kardynał Tedeschini]] oznajmił milionom zebranym w Fátimie ludziom że 30 października, 31 października, 1 listopada, oraz 8 listopada 1950, [[Pius XII|Papież Pius XII]] na własne oczy zobaczył cud słońca, przechadzając się ogrodami Watykanu<ref>Joseph Pelletier. (1983). ''The Sun Danced at Fátima''. Doubleday, New York 1983. ps. 147–151.</ref>