Vivian McGrath: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Herberta Francisa (właściciela hotelu) i Florence Sophie z domy Smith. Uczęszczał do [[Sydney]] Boys High School. W czasie nauki szkolnej ujawnił się jego talent sportowy, szczególnie w tenisie i [[krykiet|krykiecie]]. Skoncentrował się na tenisie, w [[1931]] odniósł zwycięstwo w mistrzostwach stanowych Nowej Południowej Walii. Okrzyczany "cudownym dzieckiem" australijskiego tenisa, potwierdzał swoje możliwości w rywalizacji juniorskiej, sięgając po zwycięstwa w młodzieżowych edycjach międzynarodowych mistrzostw Australii (1932) i międzynarodowych mistrzostw Francji (1933). Jednocześnie z powodzeniem rywalizował w "dorosłym" tenisie. W 1932 po raz pierwszy doszedł do ćwierćfinału mistrzostw Australii, a w Sydney pokonał znanego Amerykanina [[Wilmer Allison|Wilmera Allisona]]. Rok później w mistrzostwach Australii w ćwierćfinale wyeliminował pierwszą rakietę świata, [[Ellsworth Vines|Ellswortha Vinesa]]. W latach 1932-[[1940]] w każdej kolejnej edycji mistrzostw Australii dochodził co najmniej do ćwierćfinału, na półfinałach kończąc występy w [[1933]], [[1934]], [[1939]] i [[1940]]. W swoim jedynym singlowym finale wielkoszlemowym na tymże turnieju w [[1937]] pokonał kolegę z reprezentacji [[John Bromwich]]a po pięciosetowej walce. Był to pierwszy finał Wielkiego Szlema, w którym zmierzyło się dwóch graczy z oburęcznymi bekhendami.

 

 

Wszystkie te rezultaty, a także m.in. ćwierćfinały gry pojedynczej na [[Wimbledon]]ie w 1935 i 1937, przełożyły się na wysokie miejsca w nieoficjalnych rankingach światowych. W klasyfikacji "Daily Telegraph" dwukrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce, w 1935 na 8. miejscu, w 1937 na 10. Nie mogło to także ujść uwadze opiekunów zespołu narodowego w Pucharze Davisa, mimo silnej rywalizacji krajowej. McGrath miał wprawdzie opinię zawodnika groźnego przede wszystkim na kortach australijskich, ale radził sobie także poza krajem, pokonując takich rywali jak [[Henner Henkel]], [[Jirō Satō]], [[Christian Boussus]], [[Ladislav Hecht]], [[Jiro Yamagishi]], [[Sidney Wood]]. Debiutował w ekipie narodowej w marcu [[1932]], jako najmłodszy wówczas Australijczyk w Pucharze Davisa, po raz ostatni wystąpił w maju 1937, w przegranym deblu (z Crawfordem) przeciwko znanym Amerykanom [[Gene Mako]] i [[Don Budge|Donowi Budge'owi]]. Bilans jego występów zamknął się 12 zwycięstwami i 14 porażkami (11 zwycięstw i 12 porażek w singlu). Nie było mu dane wystąpić w finale Pucharu Davisa, zdominowanym w tym okresie przez Brytyjczyków pod wodzą Freda Perry'ego. Najbliżej gry w finale był w 1936, kiedy miał znaczny awans w awansie Australii do decydującej rozgrywki dzięki wygranej w singlu przeciwko Niemcowi Henkelowi i w deblu z Crawfordem przeciwko Henkelowi i [[Gottfried Von Cramm|Von Crammowi]]; ostatecznie jednak w finale obok Crawforda Australię reprezentował Adrian Quist, a trofeum obronili Brytyjczycy.