Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących: Różnice pomiędzy wersjami

{{Protestantyzm}}'''Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących''' jest doktryną [[chrześcijaństwo|chrześcijańską]], obowiązującą we wszystkich [[kościół (organizacja)|kościołach]] [[protestantyzm|protestanckich]], zarówno nurtu [[ewangelicy|ewangelickiego]], jak i [[ewangelikalizm|ewangelikalnego]]. Obok [[pięć zasad protestantyzmu|pięciu zasad protestantyzmu]] jest kamieniem węgielnym [[Reformacja|reformacji]]. Nauka o kapłaństwie powszechnym oparta jest na [[Nowy Testament|Nowym Testamencie]] [[Biblia|Pisma Świętego]] i zakłada, iż każdy chrześcijanin ma bezpośredni przystęp do Boga przez pośrednictwo Boga-człowieka [[Jezus Chrystus|Jezusa Chrystusa]] ([[solus Christus]]), bez konieczności istnienia kapłanów-pośredników. Stąd w protestantyzmie rola duchownego ([[pastor]]a) ogranicza się do zwiastowania Słowa Bożego (kaznodziejstwa), sprawowania sakramentów i duchowej opieki nad [[zbór|zborem]] (duszpasterstwa). Nie obejmuje zaś szczególnego kapłaństwa między zborem a Bogiem. Wynika to z faktu, iż według założeń doktryny powszechnego kapłaństwa wszystkich wierzących nie istnieje taka potrzeba, gdyż każdy, kto staje się członkiem Kościoła chrześcijańskiego, automatycznie otrzymuje święcenia kapłańskie:

 

 

Doktryna o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących zrodziła się w protestanckim ruchu reformacyjnym już u jego początków. [[Marcin Luter]] nauczał, że każdy chrześcijanin jest kapłanem i wszyscy kapłani są względem siebie równi. Hierarchia duchownych, według Lutra, istnieje wyłącznie na płaszczyźnie administracyjnej i duszpasterskiej, jednakże wszyscy chrześcijanie, zarówno duchowni jak i świeccy, pozostają względem siebie równi pod względem otrzymanych święceń kapłańskich<ref>por. Marcin Luter, ''Weimar Ausgabe'', tom VI, str. 407.</ref>.