Copa Libertadores 2004: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Klasyfikacja: opis |
opis |
||
Linia 1:
'''XLV Copa Libertadores''' [[2004]]
W czterdziestej piątej edycji Copa Libertadores udział wzięło 36 klubów reprezentujące wszystkie kraje zrzeszone w [[CONMEBOL]] oraz [[Meksyk]], będący członkiem [[CONCACAF]]. Dwa najsilniejsze państwa, [[Brazylia]] i [[Argentyna]], wystawiły po 5 klubów. Reszta państw oprócz Meksyku, wystawiła po trzy kluby, natomiast Meksyk wystawił tylko dwa kluby. Broniący tytułu klub [[Boca Juniors Buenos Aires]] zakwalifikował się jako mistrz Argentyny turnieju Apertura.
Klub Boca Juniors, choć z trudem, dotarł do finału turnieju i ponieważ przeciwnikiem była [[Kolumbia|kolumbijska]] rewelacja, klub [[Once Caldas Manizales]], wydawało się, że zespół z Argentyny obroni zdobyty przed rokiem tytuł. Drużyna argentyńska w drodze do finału dwukrotnie pokonała rywali w rzutach karnych - w ćwierćfinale brazylijski klub [[AD São Caetano]], a w półfinale odwiecznego derbowego rywala [[River Plate Buenos Aires]]. W finale niespodziewanie także doszło do konieczności rozstrzygnięcia losów trofeum w drodze sportowego losowania, jakim jest rozgrywka rzutów karnych. Tu jednak lepsi okazali się zawodnicy klubu z Kolumbii, którzy z czterech szans wykorzystali dwie, podczas gdy piłkarze Boca Juniors, mimo czterech prób, nie zdołali ani razu trafić do kolumbijskiej bramki.
Klub Once Caldas pewnie wyszedł z grupy, zajmując pierwsze miejsce. Jednak w 1/8 finału dopiero po rzutach karnych zdołał wyeliminować [[ekwador]]ski klub [[Barcelona Guayaquil]]. W ćwierćfinale Once Caldas sprawił wielką niespodziankę i wyeliminował brazylijski klub [[Santos FC|Santos]]. W półfinale kolumbijska drużyna spisała się równie rewelacyjnie, eliminując kolejny klub z Brazylii, [[São Paulo FC|São Paulo]]. W finale klub Once Caldas sprawił największą niespodziankę, doprowadzając do karnych w starciu z broniącym tytułu Boca Juniors. Wygrane karne dały klubowi największe klubowe trofeum w Ameryce Południowej. Był to drugi triumf kolumbijskiego klubu w Copa Libertadores - jako pierwszy dokonał tego wyczynu w [[1989]] roku klub [[Atlético Nacional Medellín]].
W fazie grupowej 36 klubów podzielono na 9 grup liczących po 4 drużyny. Do 1/8 finału awansowały bezpośrednio wszyscy mistrzowie grup oraz 5 wicemistrzów grup z najlepszym dorobkiem punktowo-bramkowym. Czterech najsłabszych wicemistrzów podzielono na dwie pary, które rozegrały ze sobą po jednym, decydującym o awansie do 1/8 finału meczu.
W 1/8 finału wylosowano osiem par, które wyłoniły ośmiu ćwierćfinalistów. W ćwierćfinale wylosowano cztery pary, które wyłoniły czterech półfinalistów. W półfinale dwie pary wyłoniły dwóch finalistów.
Kolejny znakomity sezon w wykonaniu klubów z Kolumbii - dwa kluby awansowały do ćwierćfinału, [[Deportivo Cali]], oraz Once Caldas, który później dotarł aż do finału i zdobył trofeum. Gdyby nie ten fakt, można by uznać, że turniej odbył się pod dyktando dwóch największych potęg kontynentu - Argentyny i Brazylii, których 5 klubów dotarło do najlepszej ósemki. Ósmym ćwierćfinalistą był klub z [[Wenezuela|Wenezueli]], [[Táchira San Cristóbal]], co obok triumfu Once Caldas było największą niespodzianką tej edycji Copa Libertadores.
Najsłabiej w tej edycji turnieju spisały się kluby [[Chile|chilijskie]], które zajęły ostatnie miejsca w swoich grupach. Najgorzej zaprezentował się klub [[Cobreloa Calama]], który przegrał wszystkie swoje mecze. Także żaden z klubów [[Boliwia|Boliwii]] i [[Paragwaj]]u nie zdołał awansować do fazy pucharowej.
| |||