Stanisław Tessaro: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa linków |
|||
Linia 31:
W szkole realnej należał do tajnych kółek samokształceniowych, natomiast podczas studiów rozpoczął działalność niepodległościową. W 1909, jako jeden z pierwszych, został członkiem [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]], a w następnym roku członkiem [[Związek Strzelecki „Strzelec”|Związku Strzeleckiego „Strzelec”]]. W Związku przeszedł wszystkie szczeble dowodzenia, do [[Kompania|kompanii]] włącznie. W 1912 został oficerem Związku, a po ukończeniu Wyższego Kursu Szkoły Oficerskiej Związku Walki Czynnej, jako jeden z sześćdziesięciu sześciu absolwentów, otrzymał [[Znak oficerski "Parasol"|znak oficerski „Parasol”]]. W 1913 został komendantem Okręgu Związku Strzeleckiego w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu Dąbrowskim]] i jednocześnie „okręgowcem PPS”, czyli członkiem kierownictwa Okręgu [[Polska Partia Socjalistyczna|Polskiej Partii Socjalistycznej]]. Pracę konspiracyjną prowadzi pod pseudonimem „Marian”. Ma wówczas dwadzieścia dwa lata. Jesienią 1913, w [[Sosnowiec|Sosnowcu]], w czasie jednego z wykładów doszło do wypadku z użyciem broni palnej, w następstwie którego został zatrzymany. Udało mu się uciec z komisariatu Policji, a następnie wyjechać z Zagłębia Dąbrowskiego. Został wyznaczony na stanowisko komendanta Związku Strzeleckiego w [[Wilno|Wilnie]]. W 1914 został odwołany do Krakowa.
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] walczył w szeregach pierwszej [[Legiony Polskie 1914-1918|Legionów Polskich]]. 6 sierpnia 1914 wyruszył z Krakowa na czele drugiej kompanii kadrowej, która następnie weszła w skład III batalionu. Do kwietnia 1917 dowodził kompanią, a do lipca tego roku batalionem [[1 Pułk Piechoty Legionów|1 Pułku Piechoty Legionów]]. 29 września 1914 awansował na [[porucznik]]a, a 15 czerwca 1915 na [[Kapitan (ranga)|kapitana]]<ref>''Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich ...'', s. 3.</ref>. 22 października 1914 został ranny w [[Bitwa pod Laskami i Anielinem|bitwie pod Anielinem]]. W lipcu 1917, po [[Kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]], został internowany w [[Szczypiorno|Szczypiornie]]. Do obozu udał się na ochotnika, w mundurze sierżanta, razem z szeregowymi żołnierzami Legionów. W Szczypiornie pełnił funkcję konspiracyjnego komendanta obozu. Zadenuncjowany Niemcom został wywieziony do [[Rzesza|Reichu]]. Był więziony w [[Havelberg]]u, [[Rastatt]] i [[
Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy Batalionu Zapasowego 35 Pułku Piechoty. W maju 1919 został przeniesiony do [[2 Dywizja Piechoty Legionów|2 Dywizji Piechoty Legionów]], w której objął dowództwo [[Grupa operacyjna|grupy operacyjnej]] złożonej z trzech baonów piechoty, szwadronu kawalerii i baterii artylerii. Od 19 lipca 1919 do 23 lipca 1920 dowodził [[2 Pułk Piechoty Legionów|2 Pułkiem Piechoty Legionów]]. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie byłych Legionów Polskich”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Od lipca do października 1921 dowodził [[II Brygada Piechoty Legionów|II Brygadą Piechoty Legionów]] i jednocześnie, od września 1920 do 1921, pełnił obowiązki dowódcy [[2 Dywizja Piechoty Legionów|2 Dywizji Piechoty Legionów]]<ref>''Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.'', s. 25, 917.</ref>. Od 1923 do maja 1926 był dowódcą piechoty dywizyjnej [[30 Poleska Dywizja Piechoty|30 Dywizji Piechoty]]. 31 lipca 1926 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 9 sierpnia 1926 r., Nr 31, s. 246.</ref>.
| |||