Rudolf Laban: Różnice pomiędzy wersjami

W 1928 roku zaczyna wydawać czasopismo Schrifttanz, które jest jednym ze sposobów na to, żeby nadać tańcowi status sztuki równy innym jej dziedzinom; wydając pismo na wysokim poziomie chce zadać kłam pejoratywnym kojarzeniem tańca jako zajęcia niegodnego prawdziwego mężczyzny, zawodu kojarzonego z pracą fizyczną, wymagającą zaangażowania ciała na różne sposoby – ale bez konieczności angażowania myślenia. Idąc dalej w kierunku ustanowienia tańca jako szacownej dziedziny sztuki opracowuje taniec dla grupy mężczyzn, taniec składający się z ruchów i gestów, które w jego mniemaniu staną się zachętą dla młodych, silnych, przystojnych, niemieckich chłopców: ruch prężny, dynamiczny, bardzo rytmiczny i sprzyjający rozwijaniu atletycznej sylwetki. Składający się z amatorów hamburski męski chór ruchowy jest przykładem jego sukcesu. Podążając za ciosem Laban opracowuje męskie partie solowe dla swoich głównych tancerzy Franka, Robsta i Joosa. Wprowadzenie na scenę mężczyzny w partii solowej było przełamaniem wszystkich dotychczasowych konwencji, według których rola męska miała ograniczać się do lepszego prezentowania roli kobiecej, jak na przykład w balecie romantycznym. Inne ujęcie było w tamtych czasach nie do pomyślenia. Zrekonstruowany przez Preston-Dunlop solowy taniec męski, w czarnym garniturze i eleganckich lakierkach przeszedł do historii tańca, podobnie jak tercet męski.* Laban przyczynia się także do stworzenia związków zawodowych dla tancerzy, objęciem ich ubezpieczeniem społecznym i socjalnym a także stworzenia odpowiednich regulacji prawnych dla osób wykonujących ten zawód.

 

Sukcesy w dziedzinie propagowania tańca nie przełożyły się jednak na sprawy polityczne, które z objęciem władzy przez Nazistów w 1933 zaczęły się komplikować. Laban bagatelizował sytuację polityczną nawet wtedy, kiedy wskutek prześladowań z Niemiec nazistowskich emigrowali jego najbliżsi współpracownicy żydowskiego pochodzenia – Kurt Jooss, Martin Gleisner, Sylvia Bodmer. Można powiedzieć, że nawet nazistom sprzyjał, bo jego zespół zrealizował promocyjny pamflet dla Partii Narodowych Socjalistów. Sytuacja krytyczna nastąpiła w roku 1936, kiedy Laban zrealizował ogromny chór tancerzy na otwarcie Olimpiady w Berlinie Vom Tauwind Und der Nauen Freude (O Ciepłej Bryzie i Nowej Radości). Niestety, oficjalny cenzor „Olimpiady Hitlerowskiej”, Dr. Jozer Goebbels nie odnalazł w wizji artystycznej Labana idei nadczłowieka z jej mocą i potęgą, a nawet więcej – odnalazł tam pogardę dla idei Wielkich Niemiec. Laban stał się wyrzutkiem, jego nazwisko trafiło na listę autorów zakazanych, jego szkoły zamknięto a współpracowników prześladowano. Polityka zaprzeczenia wobec Labana była tak skuteczna, że dopiero w latach 1980 zaczęto na nowo wznawiać jego prace.