Przez ludzi zachodu pustka często mylnie rozumiana jako "pusta przestrzeń", próżnia, [[nicość]] – przez co często odnoszono buddyzm do [[nihilizm]]u. Tymczasem w kontekście [[dharma|dharmy]] oznacza ona [[anatman|bezjaźniowość]], bez-esencjonalność, brak trwałej [[istota bytu|istoty rzeczy]]. Innymi słowy cecha jaką jest ''pustość'' oznacza nietrwałą i(pali. zmienną[[anicca]]) naturę wszystkich zjawisk. Zjawiska nie istnieją niezależnie, ale pojawiają się współzależnie od siebie jako skutki pewnych przyczyn. Przejawiają się, ale nie istnieją niezależnie i samowystarczalnie. Inaczej termin "pustka" oznacza brak cech, brak własnej natury. Ponieważ nie istnieje również oddzielnie od zjawisk ich obserwator, tj. jego oddzielna od wszystkiego indywidualność. Jest to wgląd we współzależne przejawianie się zjawisk, które prowadzi do mądrości wykraczającej poza zasłaniającymi ją wrażeniami [[byt|istnienia]] i [[niebyt|nieistnienia]], poza wszelkimi skrajnościami takimi jak [[realizm]] i [[nihilizm]] lub [[optymizm]] i [[pesymizm]], poza wszystkimi punktami odniesienia takimi jak pojęcia "skrajności" i "środka poza skrajnościami" czy takimi które wynikają z dualizmu "subiekt-obiekt".
== Tradycje nauk o siunjacie w buddyzmie tybetańskim ==
