Tkanka miejska: Różnice pomiędzy wersjami

Tradycyjna tkanka miejska w formie znanej z miast XIX- i wczesno XX-wiecznych dzielnic miast jest równomierną, gęstą i zwartą zabudową blokową uregulowaną przez sieć ulic. Poszczególne [[obiekt budowlany|obiekty budowlane]] mogą być ze względu na dekapitalizację stopniowo przebudowywane lub zastępowane przez nowe. Wymienność obiektów nie powoduje jednak naruszenia zasadniczej struktury<ref>{{Cytuj pismo|autor=Jadwiga Kiernikiewicz-Wieczorkiewicz |czasopismo=Pismo PG |tytuł=Miasto - przestrzeń wspólnego dobra | miejsce=Gdańsk | wolumin=5 |wydanie =1 |rok=1997 |strony=37 |język=pl |issn= 14294494}}</ref>. Z masy tkanki miejskiej wyróżniają się pozytywowo kształtowane przestrzenie [[ulica|ulic]] i [[plac|placów]] oraz wewnętrzych przestrzeni ([[dziedziniec|dziedzińców]]), których kształt opisuje negatywowa masa - blok zabudowy. Równomierność i powtarzalność tkanki miejskiej pochodzi z jej podzielenia na w przybliżeniu jednakowe [[działka budowlana|parcele]].

Pojęcie stosowane bywa potocznie lub slangowo nieściśle w znaczeniach ''struktura zabudowy'' (a nie jej konkretny typ) lub też ''zabudowa''.

Lefebvre opisuje i krytykuje sztuczne przeszczepianie ustalonych ''a priori'' struktur pochodzenia miejskiego na obszary podmiejskie, twierdząc, że w ten sposób narzuca się mieszkańcom także miejski styl życia. Współcześnie tkanka miejska pozbawiona jest w przeciwieństwie do powstałych historycznie miast wyraźnych centrów.