Pobór (wojsko): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
|||
Linia 8:
W Polsce do roku 2008 pobór przeprowadzali [[Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji|ministrowie spraw wewnętrznych]] i [[Ministerstwo Obrony Narodowej|obrony narodowej]]; za przeprowadzenie poboru odpowiadał [[wójt]] ([[burmistrz]], [[prezydent miasta]]). Obowiązkowi stawienia się do poboru podlegali mężczyźni kończący w danym roku kalendarzowym 19 rok życia (poborowi), jak również mężczyźni starsi, którzy np. nie stawili się wcześniej do poboru, a także kobiety posiadające kwalifikacje przydatne w siłach zbrojnych. Do poboru mogli zgłaszać się ponadto ochotnicy, którzy ukończyli 18 rok życia.
Mężczyźni stający do poboru po raz pierwszy otrzymywali wojskowy dokument osobisty – [[książeczka wojskowa|książeczkę wojskową]]. Wzywanie do poboru następowało w drodze [[obwieszczenie|obwieszczeń]] i wezwań imiennych. Nieotrzymanie wezwania imiennego nie zwalniało z obowiązku stawienia się w miejscu i czasie wskazanym w obwieszczeniu. Osoba, która bez uzasadnionej przyczyny nie zgłosiła się do poboru, mogła zostać ukarana [[Grzywna (prawo)|grzywną]] i [[Kara ograniczenia wolności|karą ograniczenia wolności]], a także przymusowo doprowadzona przez [[Milicja Obywatelska|milicję]]. Mężczyźni, którzy z jakichkolwiek względów nie zgłosili się do poboru, podlegali stawiennictwu do poboru w roku następnym. Natomiast mężczyźni, którzy nie stawili się do poboru a ukończyli 24 lata życia, zobowiązani byli zgłosić się do właściwego − ze względu na miejsce zamieszkania − [[
W czasie poboru były przeprowadzane badania lekarskie dla orzeczenia kategorii zdolności do czynnej służby wojskowej.
| |||