|
Na jesieni 1915 powołany został do wojska. Przez 6 miesięcy przebywał w okopach na froncie francuskim; wtedy też stał się przeciwnikiem militaryzmu. Ponieważ odniósł w walce rany, przydzielono go do orkiestry wojskowej.
Po I wojnie światowej powrócił do Hamburga i w sezonie 1918/1919 znalazł pracę w Teatrze Kameralnym (''Hamburger Kammerspiele'') jako kompozytor i dyrygent. Po roku przeniósł się do Kolonii, (Niemcy)gdzie pracował jako korepetytor w Operze Kolońskiej pod dyrekcją Otto Klemperera. W roku 1923 został dyrygentem operowym w Moguncji, 2 lata później zaś pełnił tę samą funkcję w Berlinie u Bruno Waltera. W tym samym roku otrzymał nagrodę wydawnictwa Schott za „Concertino na skrzypce solowe z towarzyszeniem fletu, klarnetu i rogu”. Po dwóch latach odbyło się w Pradze prawykonanie jego I Symfonii i Tria smyczkowego. W tymże roku zrezygnował z działalności w teatrach operowych i zajął się komponowaniem muzyki do filmów niemych. Działał też w prestiżowym berlińskim kinoteatrze „Alhambra”. Od lat 30. XX wieku komponował muzykę także do pierwszych filmów dźwiękowych. Na festiwalu muzyki kameralnej w [[Baden-Baden]] spotkał po raz pierwszy Bertolta Brechta, co zaważyło na jego przyszłości.
Gdy do władzy doszedł Adolf Hitler, Paul Dessau wyemigrował do Francji. Powrócił wówczas do swych korzeni etnicznych i napisał wiele utworów do tekstów w języku hebrajskim, ale również oratorium do [[libretto|libretta]] w języku niemieckim autorstwa [[Max Brod|Maxa Broda]], przetłumaczonego później na hebrajski, „Haggadah shel Pesach” (1934–1936), opowiadające o uwolnieniu Izraela z niewoli egipskiej<ref>[http://americansymphony.org/paul-dessau-1894-1979-haggadah-shel-pesach-1934-36-61/ Paul Dessau (1894–1979), Haggadah shel Pesach (1934–36/61)].</ref>.
Dessau pisał nie tylko pod własnym nazwiskiem, lecz także pod pseudonimem „Peter Daniel”; opatrywał nim utwory o lewicowej wymowie politycznej. Śpiewak rewolucyjny Ernst Busch propagował te utwory podczas hiszpańskiej wojny domowej.
W 1942 spotkał ponownie Bertolta Brechta. Stało się to początkiem owocnej współpracy, trwającej do zgonu Brechta w roku 1956.
W 1943 zamieszkał w [[Los Angeles]] w sąsiedztwie innych emigrantów z opanowanej przez hitlerowców Europy, jak [[Arnold Schönberg]], [[Otto Klemperer]] i [[Hanns Eisler]]. Wtedy skomponował Dessau muzykę do „Matki Courage” i „Dobrego człowieka z Seczuanu” Brechta.
Był członkiem Komunistycznej Partii USA. W roku 1948 zamieszkał w [[Berlin Wschodni|Berlinie Wschodnim]], mimo niezgodynieakceptowania napolityki politykę kulturalnakulturalnej władz [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]].
Napisał muzykę do wielu sztuk wystawianych w teatrze Brechta „Berliner„[[Berliner Ensemble”Ensemble]]”. W latach 1949-1951 napisał muzykę do słuchowiska radiowego Brechta „Przesłuchanie Lukullusa”, która wywołała gwałtowny atak władz NRD. Muzykę uznano za „obcą narodowi” i „formalistyczną”. Z okazji III światowego Festiwalu Młodzieży w Berlinie napisał kantatę do tekstu Brechta.
Został wW 1952 został członkiem, a w 1957 prezesem Akademii Sztuki NRD. W roku 1965 został członkiem zachodnioberlińskiej Akademii Sztuki, z której wystąpił w 1968 wraz z [[Hans Werner Henze|Hansem Wernerem Henze]] w proteście przeciw zachodnioniemieckiej polityce w sprawie Wietnamu.
Dessau stworzył cztery opery: „Puntila” (1956-1959), „Lanzelot” (1967-1969), „Einstein” (1969-1973) i „Leonce und Lena” (1976-1978), wystawione w Państwowej Operze Unter den Linden w Berlinie w reżyserii czwartej żony Ruth Berghaus.
| 