Muzeum Archidiecezjalne we Wrocławiu: Różnice pomiędzy wersjami

Początki samej idei Muzeum Archidiecezjalnego, pierwotnie funkcjonującego pod nazwą Muzeum Diecezjalnego, łączą się z rokiem [[1898]], kiedy to ówczesna władza kościelna na skutek szerzących rozmyślnych niszczeń wycofanej z [[kult religijny|kultu religijnego]] [[sztuka sakralna|sztuki sakralnej]] poddała myśl zabezpieczenia jej. Stało się tak, ponieważ po tym jak w roku [[1810]] władze pruskie zlikwidowały na [[Dolny Śląsk|Dolnym Śląsku]] większość klasztorów w ramach [[sekularyzacja|sekularyzacji]] oraz na skutek coraz to nasilającej się pod koniec XIX wieku mody przebudowy kościołów (którym nie odpowiadało wyposażenie dawnych zabytkowych, nierzadko drewnianych świątyń) wiele bezcennych przedmiotów powędrowało na strychy lud do piwnic. Jednak najczęściej palono je, aby zgodnie z przyjęto wówczas zasadą „świętość się nie poniewierała”. Zapobiegając tej dewastacji władze kościelne [[archidiecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]] wydały w 1896 roku polecenie zarejestrowania oraz zabezpieczenie wszystkich przedmiotów z terenów [[Śląsk]]a o wartości artystycznej bądź historycznej, w tym tych wycofanych z użytku liturgicznego i zgromadzenia ich we Wrocławiu. Prace te przeprowadzono pod kierownictwem [[ks. dr. [[Josef Jungnitz|Józefa Jungnitza]] – doświadczonego znawcy i badacza dziejów śląskich, który to wystarał się o odpowiednie pomieszczenia w gmachu archiwalno – bibliotecznym [[archidiecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]], gdzie zdeponował wyselekcjonowane przez siebie obiekty zabytkowe – tym samym został on pierwszym dyrektorem wrocławskiego Muzeum Archidiecezjalnego.

Działania wojenne 1939 – 45 w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] zmusiły następnego dyrektora muzeum – ks. dr. Kurta Engelberta w roku 1942 do zabezpieczenia i ewakuacji zbiorów w kilku miejscowościach na terenie Śląska. Niestety, część przedmiotów dostała się w niepowołane ręce, inne uległy zniszczeniu lub rozproszeniu. Zginęły wówczas obrazy [[Lucas Cranach Starszy|Łukasza Cranacha]] "Madonna" z [[kolegiata w Głogowie|Kolegiaty Głogowskiej]] oraz "Madonna pod jodłami" z [[bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu|katedry wrocławskiej]], unikalne zbiory [[numizmatyka|numizmatyczne]] oraz kilka średniowiecznych [[tryptyk]]ów i rzeźb. Poważnemu zniszczeniu uległ także gmach archiwalno-muzealny, którego odbudoweodbudowę rozpoczęto zaraz po zakończeniu działań wojennych. Wtedy też rozpoczęto trwającą do dziś rewindykację zbiorów.

Z powodu organizowanych wystaw czasowych oraz w związku ze stale powiększającą się liczbą eksponatów Muzeummuzeum z biegiem czasu zajęło dalsze części gmachu archiwalno – bibliotecznego [[archidiecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]] - poddasze, część piwnic na magazyny i pracownię konserwatorską, w tym również sale [[kapituła|kapituły]].