Języki izolujące: Różnice pomiędzy wersjami

'''Język izolujący''' – w morfologicznej typologii języków zaproponowanej przez [[Wilhelm von Humboldt|Humboldta]], [[język (mowa)|język]], w którym o funkcji [[gramatyka|gramatycznej]] i [[Syntaktyka (językoznawstwo)|składniowej]] wyrazu nie decydują [[końcówka fleksyjna|końcówki fleksyjne]], jak w [[języki fleksyjne|językach fleksyjnych]], ani specjalne [[przyrostek|przyrostki]], jak w [[Aglutynacyjność|językach aglutynacyjnych]], lecz głównie pozycja danego wyrazu w [[zdanie|zdaniu]]. W językach izolujących większość pojedynczych [[morfem]]ów może być samodzielnymi wyrazami. Istotną cechą języków izolujących jest to, że wyrazy sąnieodmienność nieodmiennewyrazów.

Języki takie trudno znaleźć w czystej postaci, choć najczęściej jako typowy przykład podaje się [[klasyczny język chiński]]{{r|Milewski}}, gdyż współczesny [[standardowy język mandaryński]] ma już pewne cechy języków aglutynacyjnych. Innymi przykładami są: [[język wietnamski|wietnamski]], [[język tajski|tajski]]{{r|Milewski}}, [[język joruba|joruba]] i wiele języków [[Sudan (region)|Sudanu]]{{r|Milewski}}, [[Polinezja|Polinezji]] oraz atlantyckiego wybrzeża Ameryki{{r|Milewski}} Południowej{{fakt|data=2011-03}}. W większości są one [[język prozodyczny|językami prozodycznymi]], [[intonacja (językoznawstwo)|intonacyjnymi]], w których rozbudowany jest system [[Cecha fonologiczna relewantna|cech dystynktywnych]] [[sylaba|sylaby]]. Sylaby pełnią funkcję [[morfem]]ów semantycznych i syntaktycznych. Są bezwyrazowe, do ich opisu termin "[[wyraz]]" jest zbędny, chociaż bywa używany w znaczeniu "morfem" lub "[[człon syntaktyczny]]"{{r|Milewski}}.