Digvijaysinhji: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
kat.
"w Indii" to się pisało 40 lat temu
Linia 26:
 
=== Młodość i edukacja ===
Był trzecim synem maharadży Jawansinhaji Jivansinhaji (1875–1942), młodszego brata władcy Nawanagaru. Z uwagi na brak następcy stryj, maharadża Nawanagaru, jam saheb Kumar Sri Ranjitsinhji Vibhaji adoptował go i wychowywał, co było częstą wśród [[Radźputowie|radźputów]] praktyką<ref>[http://www.indiaguide.pl/mieszkancy/radzputowie.html Portal indiaguide]</ref>. Stryj znany był wcześniej z osiągnięć sportowych, był m.in. wcześniej czołowym graczem [[krykiet]]a (znanym jako K.S. Ranjitsinhji lub ''Ranji''), występującym w zespole angielskim jako [[batsman]]. Puchar krykieta ''Ranji Trophy'' w IndiiIndiach nazwano jego imieniem.
 
Digvijaysinhji kształcił się w szkołach indyjskich i brytyjskich, m.in. w Rajkumar College w stolicy stanu Saurashtra, [[Radźkot]] (był później najdłużej pełniącym tę funkcję prezesem rady nadzorczej tej szkoły), Malvern College w [[Malvern (Worcestershire)|Malvern]] i [[University College London]].
Linia 53:
Obozy uchodźców polskich w Indiach, w tym także obozy dla polskich sierot, były organizowane przez Delegaturę Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej [[Trzeci rząd Władysława Sikorskiego|Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie]] pod kierownictwem Wiktora Styburskiego, Delegata w okresie 29 maja – 30 października 1943 oraz Kiry Banasińskiej, zastępcy Delegata<ref>Op. cit., Praca zbiorowa. Leszek Beldowski i in., ''Polacy w Indiach...'', s. 44-48</ref>. W 1942 w obecnym stanie Gudźarat, w [[Balachadi]] koło Jamnagaru, niedaleko letniej rezydencji maharadży, powstał ''Polish Children Camp''. Dokumentację techniczną opracował J.O. Jagus, główny inżynier Jama Saheba Digvijayasinhaji, a budowniczym był jego sekretarz wojskowy mjr Geoffrey Clarke<ref>Op. cit., Wiesław Stypuła, W gościnie... s. 93</ref>.
 
Przewieziono tu także dzieci z obozu przejściowego (do którego trafiła także Ordonówna) w Bandrze na przedmieściach Bombaju, a który zorganizował [[Konsul (stosunki dyplomatyczne i konsularne)|konsul]] [[Eugeniusz Banasiński]], przy współudziale żony Kiry Banasińskiej, kierownika placówki [[Polski Czerwony Krzyż|Polskiego Czerwonego Krzyża]] w IndiiIndiach<ref name=autonazwa2>[http://www.konarski.emil.tnp.pl/kg/Azja.htm Wiesław Stypuła, Ośrodki przejściowe i tranzytowe w Indiach]</ref> oraz z obozu w [[Kweta|Kwecie]].
 
Osiedle to od początku było przeznaczone dla polskich dzieci, którym udało się wydostać z terenu [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] razem z [[Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941-1942)|armią Andersa]]. Maharadża, oprócz osobistego wkładu finansowego i własnej pracy, nakłonił także Izbę Książąt Indyjskich, aby przyjęła na siebie dobrowolne zobowiązanie utrzymania pięciuset polskich dzieci do końca II wojny światowej<ref>Op. cit., Wiesław Stypuła, ''W gościnie...'' s. 97</ref>. W Delhi został powołany Komitet Pomocy Dzieciom Polskim, na który składały się dobrowolne ofiary osób prywatnych oraz kwoty indywidualne zadeklarowane przez kilkudziesięciu maharadżów, którzy zobowiązali się do utrzymywania do końca wojny określonych ilości dzieci. Otworzono także rachunek bankowy pod nazwą „The Polish Children's Account”, na którym zdeponowano wyjściową dotację w wysokości 50 tysięcy rupii. Znaczną sumę w wysokości 8500 rupii zebrał Indyjski Czerwony Krzyż. W skład tego Komitetu wchodzili między innymi: katolicki [[Podział administracyjny Kościoła katolickiego w Indiach|arcybiskup Bombaju]] [[Thomas d'Esterre Roberts|Thomas Roberts]]<ref>[http://www.rzeczpospolita.pl/dodatki/plus_minus_000729/plus_minus_a_3.html Tomasz Gerlach (współpr. Stanisław Grzymski), "Sto lat poza ojczyzną"] [[Rzeczpospolita (czasopismo)|Rzeczpospolita]] 29.07.2000 nr 176</ref>, przedstawiciele Izby Książąt Indyjskich, przedstawiciel rządu indyjskiego w randze wiceministra kpt. Archibald Webb, a ze strony polskiej konsul Eugeniusz Banasiński<ref>[http://www.przeglad.australink.pl/artykuly/matwiejczyk.php Lidia Mikołajewska, ''Polski Hindus'' (Karol Matwiejczyk)], Przegląd Australijski, wrzesień 2008</ref>.