Cesarstwo Nicejskie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne
poprawa linków
Linia 98:
 
== Próby reakcji ==
Wszystkie wyżej wspomniane czynniki sprawiły, że gdy po zdobyciu Konstantynopola łacinnicy podzielili między siebie ziemie cesarstwa i rozpoczęli podbój tych, które nie znajdowały się w ich rękach, nie napotkali w zasadzie na żaden opór ani ze strony możnych, ani ze strony społeczeństwa. Walkę podjęli tylko nieliczni i to zazwyczaj, jak na przykład [[Leon Sguros]] w Grecji, w obronie własnych interesów, a nie państwa<ref name=william />. Nawoływania kandydatów co cesarskiej korony, którzy uciekli z Konstantynopola, trafiały przeważnie w próżnię. [[Aleksy III Angelos|Aleksy III]] i [[Aleksy V Murzuflos|Aleksy V]] próbowali organizować opór w [[Macedonia (kraina historyczna)|Macedonii]], ale nie spotkali się z zaangażowaniem miejscowych<ref name=Ostro />. Wspomniany Sguros, walczący w obronie własnych posiadłości, został pobity i pozbawiony władzy przez krzyżowców prowadzonych przez [[Bonifacy z Montferratu|Bonifacego z Montferratu]]. Zwycięzcy założyli szereg władztw takich jak [[Księstwo Achai]], [[Księstwo Aten]] czy [[Królestwo Tessaloniki|Królestwo Tesaloniki]]<ref name=Ostro />. Całkowity triumf krzyżowców w europejskiej części cesarstwa wydawał się być blisko, gdy niespodziewanie [[Michał I Angelos|Michałowi Angelosowi]] udało się opanować Epir i przetrzymać napór łacinników. [[Despotat Epiru|Państwo]] przez niego zapoczątkowane doszło do znacznej pozycji na [[Bałkany|Bałkanach]] i zachowywało swoją niezależność nawet po odzyskaniu Konstantynopola przez Greków<ref name=Ostro />.
 
Po upadku Konstantynopola pochodzący z możnego rodu [[Teodor I Laskarys|Teodor Laskarys]], zięć cesarza Aleksego III, zebrał wokół siebie grupkę możnych i żołnierzy i zbiegł do [[Bitynia|Bitynii]]<ref name=finlay />. Kiedy stanął pod murami stolicy prowincji, [[İznik|Nicei]], podał się za przedstawiciela swojego teścia i zażądał wpuszczenia do miasta i podporządkowania się jego rozkazom. Lokalne władze, pozostające w konflikcie z cesarzem Aleksym III i wiedzące już o klęsce w Konstantynopolu, odmówiły. Nicejczycy udzielili schronienia jedynie [[Anna Angelina|Annie Angelinie]], córce cesarza. Teodor udał się wraz ze zbrojnymi w okolice góry Olimp, gdzie założył swoją kwaterę i rozpoczął werbowanie wojsk oraz skupiał w okół siebie ludzi wrogich nowemu, łacińskiemu panowaniu<ref name=finlay />.
Linia 146:
Siły militarne łacinników i ich pozycja były mocno nadwerężone. Po pierwszych sukcesach znaczna część rycerzy ze swoimi hufcami powróciła na zachód lub udała się z pielgrzymką do [[Palestyna|Palestyny]]. Ci, którzy zostali, wykroili dla siebie lenna, nieraz odległe od Konstantynopola, i niekoniecznie byli chętni do przybycia pod cesarskie sztandary. Wieści o klęskach łacinników w walkach z Epirem, Niceą i Bułgarami zniechęcały wielu do przybycia na wschód. Talenty Henryka z Flandrii pozwalały cesarstwu odgrywać aktywną rolę na arenie międzynarodowej, ale po jego śmierci nowy cesarz, Piotr z Courtenay, wpadł w ręce despoty epirskiego i cesarstwo przez pewien czas pozostawało bez władcy. Gdy w końcu władzę objął Robert z Courtenay, okazało się, że nie był on postacią tego formatu co Henryk.
 
Cesarstwo miało również potężnego wroga w osobie despoty epirskiego, [[Teodor Angelos Dukas Komnen|Teodora Angelosa]]. Prowadził on bardzo przemyślną grę polityczną z papieżem, którego mamił obietnicami przejścia na katolicyzm i unii dwóch kościołów. Papież surowo zabraniał łacińskim władcom atakowania posiadłości Teodora, a ten tymczasem zbierał siły. Zajął [[Królestwo Tessaloniki|królestwo Tesaloniki]] rządzone przez nieletniego króla [[Demetriusz (król Tesaloniki)|Demetriusza]], który w zasadzie nie dysponował armią. Teodor koronował się w Tesalonice na cesarza i rozpoczął odbijanie europejskich posiadłości Bizancjum. Robert próbował przeciwstawić się postępom Epiru, ale w bitwie [[Bitwa pod Seres (1205)|pod Serres]] poniósł druzgocącą klęskę. Teodor Angelos mógł bez przeszkód skonsolidować swoje panowanie na nowo zdobytych terenach.
 
Tymczasem w Nicei zmarł cesarz Teodor I Laskarys. Nie pozostawił po sobie męskiego potomka, więc kwestia sukcesji pozostawała sprawą otwartą, zwłaszcza że w jego cesarstwie, podobnie jak wcześniej w Konstantynopolu, nie było jakichś jasno określonych zasad następstwa tronu. Naturalnym kandydatem do korony cesarskiej wydawał się być [[Jan III Dukas Watatzes|Jan Watatzes]], mąż córki Teodora, [[Irena Laskarys|Ireny]]. Jego zwolennikami było zarówno wojsko, większość możnych, jak i duchowieństwo. Miał on jednak przeciwników, którzy skupili się wokół braci Teodora, Izaaka i Aleksego Laskarysów, którzy również zgłosili pretensje do tytuły cesarskiego. Izaak i Aleksy, widząc poparcie, jakim cieszył się Jan w Nicei, zbiegli ze swymi stronnikami na dwór cesarza do Konstantynopola, gdzie spodziewali się pomocy.