Hiszpańska wojna domowa: Różnice pomiędzy wersjami

[[Polska]] zajęła stanowisko dwuznaczne. Przyłączyła się do polityki mocarstw zachodnich, uczestniczyła w pracach Ligi Narodów i Komitetu Nieinterwencji. Jednak wyraźne były sympatie rządu dla nacjonalistów. Polska sprzedała znaczne ilości sprzętu wojskowego obu stronom (Republice za około 213 mln zł a frankistom za 13 mln zł). Sprzęt był sprzedawany poprzez kraje nadbałtyckie ([[Estonia]]) i latynoskie. Sprzedawany był zarówno sprzęt przestarzały, jak czołgi [[FT-17]] i samoloty [[PWS-10]], jaki i nowy – samoloty [[RWD-13]] oraz [[Ręczny karabin maszynowy|rkm]] [[Karabin maszynowy Browning wz. 1928|Browning wz. 1928]]. Polski rząd starał się – ze względu na Francję – oficjalnie nie wspierać żadnej ze stron, dlatego odmówiono sprzedaży samolotów myśliwskich [[PZL P.11]] stronie republikańskiej. Mimo znacznych rozmiarów polski handel odbywał się nieoficjalnie, poprzez prywatne firmy. Polacy stanowili liczną grupę wśród Brygad Międzynarodowych (głównie byli to polscy robotnicy z Francji, znajdujący się pod wpływem ruchu komunistycznego). W 1936 roku [[Józef Stalin]] wysłał do Hiszpanii gen. [[Jānis Bērziņš|Jānisa Bērziņša]], który będąc starszym doradcą wojskowym, faktycznie dowodził armią republikańską<ref>[[Sławomir Cenckiewicz]], Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943-1991 (wprowadzenie do syntezy), [[Poznań]] 2011, s. 69.</ref>.