Państwo Kościelne: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Snikersss (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
Snikersss (dyskusja | edycje)
źródła/przypisy, linki zewnętrzne
Linia 96:
 
== Historia ==
 
Początkowo papieże jako władcy Państwa Kościelnego sprawowali pieczę na rozwojem własnej religii, prowadzili walkę z religiami niechrześcijańskimi, szerzyli chrześcijaństwo pośród narodów północy i kładli fundamenty pod niezależną hierarchiczną władzę<ref>Leopold von Ranke, ''Dzieje Papiestwa w XVI-XIX wieku'', Warszawa 1981, s.69, </ref>.
Pozostając w zależnosci od cesarstwa, uzyskali swobodę w stosunku do innych sił feudalnych, a mając poparcie i pomoc cesarzy wzmocnili swą władzę kościelna nad biskupami całej łacińskiej Europy. Zupełne uniezależnienie od cesarstwa postawił sobie za cel papież [[Grzegorz VII]].
Zmierzał on do centralizacji Kościoła pod absolutna władzą papieża a nawet podporządkowania sobie cesarzy, przy takiej polityce, popadł w konflikt z cesarzem [[ Henryk IV|Henrykiem IV]].
 
Cesarz na synodzie biskupów w [[Wormacja|Wormacji]] ogłosił wybór Grzegorza VII na papieża za nieważny, ten z kolej rzucił na cesarza [[Ekskomunika|klątwę]], której działanie psychologiczne w średniowieczu było ogromne. Zagrożony utratą tronu Henryk IV, musiał ukorzyć się przed papieżem. Zimą 1077 r. w stroju pokutnym i boso, dotarł do [[Canossa|Canossy]] gdzie przebywał Grzegorz VII, i przez kilka dni stojąc przed murami zamku, błagał papieża o przebaczenie. Był to moment największego w dziejach triumfu Papiestwa nad władzą świecką. Tego upokorzenia cesarz nie zapomniał, po zdjęciu klątwy wrócił do Niemiec i po odzyskanie utraconej władzę, wystąpił przeciw papieżowi. Powtórne rzecenie na Henryka IV papieskiej klatwą nie wywarło już na otoczeniu wielkiego wrażenia. Cesarz wraz z wojskiem wkroczył do Rzymu i po usunieciu z tronu papieskiego Gzrzegorza VII, osadził na nim własnego kandydata z rak którego w 1084 r. przyjał koronę cesarską<ref>jerzy Dowiat, ''Historia dla klasy 1 liceum ogólnokształcacego'', Warszawa 1981, s.304, 305, 306 </ref>.
 
Wielokrotnie bywało podbijane, np. w [[1527]] roku – [[Sacco di Roma]].
 
Linia 106 ⟶ 114:
Ponownego powołania do życia Państwa Kościelnego dokonano w 1815 r. w czasie [[Kongres wiedeński|Kongresu wiedeńskiego]]. Granice państwa wyznaczono na rzece [[Pad]], włączając do jego terenów legatury; [[Rawenna]], Bolonia i Ferrara a nawet [[Benewent]]<ref>Jan Gordziałkowski, ''Historia Państwa Kościelnego'', Kraków 2007, s.92, </ref>, jednak dążenia wszystkich Włochów do zjednoczenia, nawet tych będących obywatelami Państwa Kościelnego, po braku poparcia dażeń narodowych ze strony papieża [[Pius IX|Piusa IX]], doprowadziły w 1848 r. do wybuchu powstania w Rzymie. Powstańcy ogłosili zniesienie świeckiej władzy papieża i utworzenie Republiki Rzymskiej.
 
W 1849 r. odbyły sie wybory do Konstytuanty, która pozbawiła władzy papieża, ukrywajacego sie w [[Gaeta|Gaecie]] i uchwalila upaństwowienie wszystkich dóbr kościelnych. Papież poczynił starania o uzuskanie pomocy ze strony Francji, Hiszpanii i Austrii. Obca interwencja, zwłaszcza korpusu francuskiego doprowadziły do obalenia Republiki której jednym z obrońców był [[Józef Garibaldi]] a premierem [[Giuseppe Mazzini|Józef Mazzini]]. Wojska francuskie pozostały w Rzymie aż do 1870 r.<ref>Jan Gordziałkowski, ''Historia Państwa Kościelnego'', Kraków 2007, s.92,93 </ref>.
 
 
== Upadek ==