1 września na odcinku [[10 Dywizja Piechoty (II RP)|10 DP]] Niemcy przekroczyli granicę już o 4:00 a na odcinku [[30 Poleska Dywizja Piechoty|30 DP]] pod [[Praszka|Praszką]] już o 3:45, czyli wcześniej niż na pozostałym froncie. [[Bombardowanie Wielunia]] rozpoczęło się o 4:40. W mieście nie było wojska. Dowództwo [[28 Dywizja Piechoty (II RP)|28 DP]] znajdowało się 15 km na północny wschód od miasta w miejscowości Wielgie i tam też była zlokalizowana jedyna bateria przeciwlotnicza dywizji. Między 5:00 a 6:00 Wieluń był bombardowany trzykrotnie a do 14:00 jeszcze kilkakrotnie.
W pasie obrony 10 DP, w pierwszym rzucie atakowały cztery niemieckie dywizje piechoty a za nimi, na styku z obroną prowadzoną przez 28 DP, dodatkowo 1 Dywizja Lekka dysponująca 230 czołgami i 36 samochodami pancernymi<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Szubiński | imię=Rajmund |autor link= | tytuł= Polska broń pancerna w 1939 roku | data=1982 | wydawca=MON | miejsce=Warszawa | isbn= 8311100314 | strony=80}}</ref>. To dowodnie świadczy o ogromnej przewadze Niemców. Przez cztery dni armia skutecznie powstrzymywała natarcie nieprzyjaciela. Począwszy od 4 września gen. Rommel nalegał na Naczelne Dowództwo o przyspieszenie działań na skrzydłach - od północy przez Armię "Poznań"„Poznań” i pod Piotrkowem przez odwodową Armię "Prusy"„Prusy”. Już 3 września gen. [[Tadeusz Kutrzeba|Kutrzeba]] chciał uderzyć w korytarzu między Prosną i Wartą, ale nie otrzymał wtedy zgody Naczelnego Dowództwa<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Zawilski | imię=Apoloniusz |autor link=Apoloniusz Zawilski | tytuł= Bitwy polskiego września | data=2009 | wydawca=Wydawnictwo Znak | miejsce=Kraków | isbn=978-83-240-1214-5 | strony=246}}</ref>. Około 3:00 w nocy z 4 na 5 września przyszedł telegram o zgodzie na podjęcie działań zaczepnych przez te armie i rozkaz utrzymania obrony na Warcie i Widawce do następnej nocy. Na pomoc Armii "Poznań"„Poznań” było już za późno. Obie armie rozdzielał pas o szerokości około 35 km. O świcie 5 września doszła do punktu kulminacyjnego bitwa nad Wartą. Walka toczyła się na około 40. km linii frontu od [[Glinno (województwo łódzkie)|Glinna]] na północy do [[Strońsko|Strońska]] na południu. Niemcy wprowadzili do walki dodatkową dywizję piechoty (30 DP) i zwiększyli udział w walce lotnictwa. Rozkaz odwrotu zastał jednostki na 50. km linii frontu w centrum i na południu obrony, umocnione na swoich pozycjach od [[Pstrokonie|Pstrokoni]], czyli od ujścia Widawki do Warty, do Borowej Góry (na południowy wschód od Bełchatowa koło miejscowości [[Borowa (gmina Bełchatów)|Borowa]]). Oddziały rozpoczęły wycofywanie w kierunku przepraw na Wiśle późną nocą z 5 na 6 września ale niektóre trwały jeszcze do świtu na swoich stanowiskach. Armia wycofywała się w pasie między [[Pilica|Pilicą]] a [[Góra Kalwaria|Górą Kalwarią]].
Armia "Łódź"„Łódź” przez cztery dni w ciężkich walkach opóźniała niemiecką inwazję. Tymczasem bardziej mobilne jednostki niemieckie oskrzydliły Armię Łódź, uderzając na pozycje łączące Armię Łódź z Armiami Poznań i Kraków, odcinając generała Rommla od niektórych jednostek ([[8 Armia (III Rzesza)|8 Armia]] oskrzydlając od północy, a [[10 Armia (III Rzesza)|10 Armia]] od południa). Łódź została zajęta przez jednostki [[1 Dywizja Pancerna SS Leibstandarte SS Adolf Hitler|pułku Leibstandarte SS Adolf Hitler]] i [[4 Dywizja Pancerna (III Rzesza)|4 Dywizji Pancernej]] 8-9 września, powstrzymując polski kontratak. Następnie w walkach odwrotowych Armia Łódź większością swych sił obsadziła [[Twierdza Modlin|Twierdzę Modlin]] pod dowództwem generała brygady [[Wiktor Thommée|Wiktora Thommée]].
