Sobór lyoński I: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zamiana szablonu "źródła" na "dopracować" |
m poprawa linków, drobne redakcyjne |
||
Linia 1:
{{Dopracować|źródła=2010-04 }}
'''Sobór Lyoński I''' – XIII [[sobór powszechny]] [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]] zwołany przez [[papież]]a [[Innocenty IV|Innocentego IV]] do [[Lyon]]u. Trwał od [[28 czerwca]] [[1245]]
Na sobór przybyło ok. 150 biskupów i wielu innych wyższych duchownych. Ich liczba była więc niewielka, a przyczyny tego należy szukać w najeździe mongolskim i trwającej wobec tego w Europie wojny z ordami [[Batu-chan]]a. Szczególnie
▲Na sobór przybyło ok. 150 biskupów i wielu innych wyższych duchownych. Ich liczba była więc niewielka, a przyczyny tego należy szukać w najeździe mongolskim i trwającej wobec tego w Europie wojny z ordami [[Batu-chan]]a. Szczególnie niewiele wyższego kleru zjawiło się natomiast z samego [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|Cesarstwa niemieckiego]], co jest zrozumiałe, gdyż jedną z przyczyn zwołania soboru był konflikt pomiędzy papiestwem a cesarzem [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderykiem II]], ciągnący się od pontyfikatu [[Grzegorz IX|Grzegorza IX]]. Rosnące zapędy cesarza na sprawowanie całości władzy świeckiej i częściowe podporządkowanie sobie Kościoła oraz postać i ambicje papieża Innocentego IV, dążącego z kolei do sprawowania powszechnej władzy przez biskupa Rzymu, doprowadziły do ostatecznej konfrontacji. Sobór ten zdetronizował [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderyka II]] jako króla niemieckiego i cesarza rzymskiego, co okazało się decyzją trwałą i skuteczniejszą od ekskomuniki. Cesarza, który miał się zjawić na posiedzeniu soboru jako oskarżony, reprezentował jego sędzia dworski, Tadeusz z Suessa.
Sobór ów zatwierdził również kościelne prawo procesowe, opracowane przez papieża oraz zajął się problemem Mongołów w Europie. Następstwem tego było wysłanie, rok później, pierwszej europejskiej delegacji do chana mongolskiego, [[Batu-chan]]a. Zwrócono także baczną uwagę i omówiono problemy moralne we wnętrzu Kościoła, głównie odnoszące się do duchowieństwa, co miało swój oddźwięk w uchwalonych konstytucjach. Ogłoszono także nową krucjatę przeciwko Turkom Seldżuckim, która spotkała się z odezwą [[Ludwik IX Święty|Ludwika IX Świętego]] i przeszła do historii jako VI krucjata (bądź VII, zależnie od tego, czy za pełnoprawną krucjatę uzna się tę prowadzoną przez Fryderyka II w latach 1227-1229).
| |||