Bironowie: Różnice pomiędzy wersjami

Dynastię zapoczątkował [[Ernest Jan Biron|Ernest Jan Bühren]], szlachcic inflancki, faworyt cesarzowej [[Anna Iwanowna|Anny Iwanowny]], który po uzyskaniu w [[1733]] roku tytułu [[hrabia cesarstwa|hrabiego]] [[Święte Cesarstwo Rzymskie|Świętego Cesarstwa Rzymskiego]] przybrał sobie nowe francusko brzmiące nazwisko od rodu książąt [[Bironowie de Gontaut|Bironów de Gontaut]].

Dzięki pozycji jaką zajmował na dworze petersburskim cesarzowej Anny Iwanowny oraz faktycznym rządom w [[Imperium Rosyjskie|Cesarstwie Rosyjskim]] w latach [[1730]]-[[1740]] Ernest Jan Biron uzyskał dziedziczny tron Księstwa Kurlandii i Semigalii po wymarciu dynastii [[Kettlerowie|Kettlerów]]. Utracił go na skutek zamachu stanu [[Anna Leopoldowna|Anny Leopoldowny]] w [[1740]] roku. W wyniku polityki cesarzowej [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]] w [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej Obojga Narodów]] powrócił na niego jednak w [[1763]] roku.

Po abdykacji Ernesta Jana Birona w [[1769]] roku Księstwem Kurlandii i Semigalii władał jego najstarszy syn [[Piotr Biron]]. Był on posłusznym wykonawcą woli władców rosyjskich i gdy w [[1795]] roku dokonany został [[III rozbiór Polski|III rozbiór Rzeczypospolitej]] za cenę wysokiego odszkodowania oraz dożywotniej renty ustąpił z tronu kurlandzkiego i wyjechał na [[Śląsk]], gdzie w latach [[1786]]-[[1800]] był [[Żagań|księciem żagańskim]].

Obecnie żyjący przedstawiciele rodu Bironów wywodzą się od młodszego syna Ernesta Jana Birona, [[Karol Ernest Biron|Karola Ernesta Birona]]. Linia ta do [[1945]] roku była w posiadaniu licznych majątków ziemskich na Śląsku w tym [[państwo stanowe|Wolnego Państwa Stanowego]] [[Syców|Sycowa]].

Od [[1982]] roku głową rodu Bironów jest [[Ernst Johann Biron von Curland]], który jest pracownikiem naukowym Instytutu Maxa Plancka.

├─>[[Piotr Biron]] (1724–1800), hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, książę Kurlandii i Semigalii, książę Żagania