Charyzmaty: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
255 (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne, ort.
m Wycofano edycje użytkownika 255 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Leszek Jańczuk.
Linia 1:
'''Charyzmat''' (z [[język grecki|gr.]] ''χάρισμα'' /chárisma/ – „dar łaski”) – termin stosowany w [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwie]], wskazujący na pewne dary Boże, uzdolniające tego, kto je otrzymał, do służby w [[Kościół (teologia)|Kościele]]. Dary mają służyć dla zbudowania Kościoła<ref>[[René Pache]], ''Osoba i dzieło Ducha Świętego'', przeł. Józef Prower, [[Zjednoczony Kościół Ewangeliczny w PRL|ZKE]], Warszawa 1975, s. 228. </ref>. Pojęcie to odnoszone jest również do zgromadzeń i [[zakon]]ów, oznacza wtedy najważniejszy kierunek ich działalności.
 
W [[Biblia|Biblii]] opisy przejawiania się charyzmatów pojawiają się kilkakrotnie. [[Św. Paweł]] pisze o nich:
Linia 5:
:{{Cytat|Nie chciałbym, bracia, byście nie wiedzieli o darach duchowych. (...) Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce. (1 Kor, 12.1-11)}}
 
Według teologów [[Pentekostalizm|zielonoświątkowych]] oraz [[ruch charyzmatyczny|charyzmatycznych]], udzielenie chrześcijaninowi konkretnych charyzmatów jest następstwem [[chrzest w Duchu Świętym|chrztu w Duchu Świętym]]. Natomiast w [[ruch charyzmatyczny|ruchu charyzmatycznym]] uważa się, że każdy ochrzczony został obdarzony charyzmatami, nawet jeśli są one nieaktywne.
 
Pojęcie to odnoszone jest również do zgromadzeń i [[zakon]]ów, oznacza wtedy najważniejszy kierunek ich działalności.
 
Termin „charyzmat” stosuje się też w znaczeniu pozareligijnym, na określenie [[przywódca charyzmatyczny|charyzmatycznych przywódców]], czyli osób o silnym oddziaływaniu społecznym, posiadających wybitne cechy charakteru. Wówczas częściej używa się wariantu ''[[charyzma]]''.
 
== Charyzmaty w nauce Kościoła katolickiegoKatolickiego ==
Do czasów najnowszychII Soboru obowiązywał paradygmat [[Święty Augustyn z Hippopony|świętego Augustyna]], mówiący o 4 podstawowych zasadach czyli: nieustannym poszukiwaniu Boga, we wspólnocie z drugim człowiekiem w oparciu o prawdę o sobie samym i o zaangażowanie w Kościele <ref>http://www.augustianie.pl/powolania/charyzmat/</ref>. Natomiast [[Święty Bazyli Wielki]] stwierdził, iż: ''obdarowanie duchowe jest świadectwem wielkości nie człowieka, ale działającego w nim Boga i podobnie jak ciała jasne i przejrzyste, kiedy pada na nie promień, stają się lśniące i błyszczą, tak samo dusze niosące Ducha, stają się duchowe i łaskę przekazują innym''<ref>Andrzej Siemieniewski, [http://www.siemieniewski.archidiecezja.wroc.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=158:rozdzia-ii-dary-ducha-czasow-wielkich-ojcow-kocioa&catid=46:dary-duchowe-w-dawnych-wiekach-kocioa&Itemid=64 ''Rozdział II Dary Ducha czasów wielkich ojców Kościoła'']</ref>.
 
Na [[Sobór watykański II|Soborze Watykańskim II]] zmieniono naukę na temat charyzmatów. Jeden z prowadzących [[Léon-Joseph Suenens]] (wielki entuzjasta pentekostalizmu i późniejszy przywódca ruchu charyzmatycznego), przeciwstawiając się obowiązującej co najmniej od św. Augustyna doktrynie o ustaniu charyzmatów, przeforsował wzmiankę o nich w [[Lumen gentium|Konstytucji Dogmatycznej o Kościele]]:
Linia 18 ⟶ 16:
:{{Cytat|Ponadto ten sam Duch Święty nie tylko przez sakramenty i posługi uświęca i prowadzi Lud Boży oraz cnotami go przyozdabia, ale „udzielając każdemu, jako chce” (1 Kor 12,11) darów swoich, rozdziela między wiernych wszelakiego stanu także szczególne łaski, przez które czyni ich zdatnymi i gotowymi do podejmowania rozmaitych dzieł lub funkcji mających na celu odnowę i dalszą pożyteczną rozbudowę Kościoła, zgodnie ze słowami: „Każdemu dostaje się objaw Ducha dla ogólnego pożytku” (1 Kor 12,7). A ponieważ te charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej pospolite a szerzej rozpowszechnione, są nader stosowne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze. O dary zaś nadzwyczajne nie należy się ubiegać lekkomyślnie ani spodziewać się zarozumiale po nich owoców apostolskiej działalności, sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzeniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre (por. 1 Tes 5,12 i 19- 21).}}
 
Wyrażenie użyte w ''Lumen gentium'', jako owoc kompromisu jest niezbyt jasne, ale w pewnym stopniu otwarło możliwość działania odnowy charyzmatycznej w Kościele katolickim. Pewną kontrowersją jest też to, że zarzucono naukę obowiązującąapostolską od czasów śwŚw. Augustyna ido śwŚw. Bazylego Wielkiego, koncentrująckoncertując się na szeroko pojętym ekumenizmie.
 
== Zobacz też ==
* [[miłośćcharyzma]]
* [[cnoty teologalne]]
* [[cnota]]
* [[7 darów Ducha Świętego]]