Ludwik Konarzewski (junior): Różnice pomiędzy wersjami

W 1938 roku rozpoczął studia w [[Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie|Akademii Sztuk Pięknych]] w [[Kraków|Krakowie,]] w zakresie malarstwa, przerwane przez wojnę ukończył je w [[1948]] roku. Studiował m.in. pod kierunkiem malarzy z kręgu kolorystów: [[Władysław Jarocki|Władysława Jarockiego]], [[Fryderyk Pautsch|Fryderyka Pautscha]], [[Jerzy Fedkowicz|Jerzego Fedkowicza]], [[Andrzej Pronaszko|Andrzeja Pronaszki]], [[Eugeniusz Eibisch|Eugeniusza Eibischa]] i przejściowo także [[Wojciech Weiss|Wojciecha Weissa]]. Rzeźbę studiował u [[Xawery Dunikowski|Xawerego Dunikowskiego]] i [[Stanisław Horno-Popławski|Stanisława Horno-Popławskiego]]<ref>Łukasz Konarzewski ''Malarstwo rzeczywiste Ludwika Konarzewskiego-juniora'', „Znad Olzy” Rok I nr 3 grudzień 1998, s.4 - passim</ref>.

Przez 30 lat pracował w [[Rydułtowy|Rydułtowach]] koło [[Rybnik]]a jako nauczyciel, współzałożyciel (w 1945 r. wraz z ojcem), ia wpo śmierci końcuojca - dyrektor Państwowego Ogniska Plastycznego{{r|pop}}, stając się osobowością w znacznym stopniu kształtującą poziom i jakość świadomości plastycznej miejscowej społeczności – podobnie, jak ojciec w okresie międzywojennym w [[Istebna|Istebnej]]. ZW inicjatywyuznaniu społecznościtych lokalnejdokonań jego imieniem nazwano plac naprzeciw Urzędu Miasta w Rydułtowach., samo zaś Państwowe Ognisko Plastyczne - imieniem ojca Ludwika-seniora.

Natomiast na rodzinnym Buczniku w Istebnej, założył, także wraz z ojcem (po raz drugi), społeczną szkołę plastyczną – Ognisko Kultury Plastycznej, umiejscowione w rodzimym miejscu w powojennym już budynku. Szkoła ta funkcjonowała do około 1960 r. Oprócz Ludwika Konarzewskiego-juniora, nauczał w niej w pierwszych latach jego ojciec oraz żona [[Joanna Konarzewska]] i siostra Maria.

Jest autorem około 1000 obrazów olejnych, wielu [[Polichromia|polichromii]] i artystycznych elementów wystroju kościołów oraz gmachów użyteczności publicznej na Górnym Śląsku, a także w Krakowskim, Białostockim i w innych miejscachregionach Polski. Wiele z tych prac realizował razem z żoną. Wśród nich znalazły się także [[majolika|majoliki]], m.in. ''Węgiel'' w [[Kopalnia Węgla Kamiennego Jankowice|kopalni "Jankowice"]] i ''Raj'' w Ośrodku Wypoczynkowym ''Górnik'' w [[Kąty Rybackie|w Kątach Rybackich]]<ref>Golec, Bojda, ''Słownik biograficzny ziemi cieszyńskiej'', tom 2, Cieszyn 1995, s. 101–102.</ref>. Jako rzeźbiarz, oprócz wielu form kameralnych, jest także autorem pomników, a m.in. [[Karol Miarka (1825-1882)|Karola Miarki]] w [[Zabrze|Zabrzu]], wielu pomników Powstańców Śląskich i Ofiar II wojny światowej na Górnym Śląsku, Walki i Męczeństwa w [[Rydułtowy|Rydułtowach]], czy też Górala Śląskiego w Istebnej - [[Andziołówka|Andziołówce]] - Buczniku<ref>''Sylwetki twórców i popularyzatorów sztuki województwa bielskiego'', Bielsko-Biała 1987, s. 52.</ref>.

Otrzymał wiele wyróżnień za działalność artystyczną i pedagogiczną, w tym ''Sztalugę im. Juliana Fałata'' - nagrodę przyznanąprzyznawaną przez Beskidzkie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne. Uczestniczył w zbiorowych oraz indywidualnych wystawach krajowych (m.in. Cieszyn, Rybnik, Zabrze, [[Katowice]], Kraków) i zagranicznych (1978 r. w Pensylwanii - USA, 1983 r. Niemcy Zachodnie - w Hamburgu). Prace L. Konarzewskiego-juniora trafiły do muzeów w [[Bielsko-Biała|Bielsku-Białej]], Katowicach ([[Muzeum Historii Katowic]]), Rybniku, [[Ustroń|Ustroniu]] i [[Wisła (miasto)|Wiśle]] oraz - szeregu kolekcji prywatnych<ref>''Sylwetki twórców ...'', op. cit., s. 51–52.</ref>.

Ważnym elementem dorobku artystycznego Ludwika Konarzewskiego – juniora jest w pierwszej kolejności portret, a w szczególności autoportrety i portrety członków rodziny. Innym osiągnięciem jest też indywidualnie interpretowany pejzaż. Rzeźbę, oprócz prowadzonej wzorem Dunikowskiego zwartości bryły i pewnej dekoracyjności, cechuje erudycja w zakresie różnorodności technik (drewno, metal, kamień, formy ceramiczne i majoliki).

We wcześniejszych pracach malarskich z lat 40. i 50. zauważalny jest wpływ koloryzmu wyniesiony z krakowskiej A.S.P., zanikający w latach następnych na rzecz [[neoekspresjonizm|neoekspresjonizmu]] manifestującego się szczególnie w pejzażu. Wszystkie prace łączy natomiast realistyczne ujęcie rzeczywistości ujawniające się ze szczególną siłą w bardzo osobistym stosunku do portretowanych osób. Stanowi to istotny wyróżnik oraz walor jego dzieł na tle trendów i kierunków sztuki II poł. XX w., na ogół oscylujących obok, albo - poza widocznymi treściami znaczeniowymi. Szczególnie cenne wydają się dziś jego prace wcześniejsze, które mimo widocznego wpływu szkoły, zawarły w realistycznej formie indywidualny oraz oryginalny sposób postrzegania rzeczywistości w zakresie sztuk plastycznych<ref>Łukasz Konarzewski op. cit.</ref>.

* Władysław Barański:, “Beskid''Beskid Śląski: przewodnik”przewodnik'', p. 249, Pruszków 2007 ISBN 978-83-89188-71-7

* ''Gniazdo na Buczniku'' – film dokumentalny, reż. Aleksandra Dendor, TVP/Ośrodek w Katowicach, 1993 r., emisja w 1994 r. w TVP 3 i TVP 2