Powstała w latach 1620-1640 we [[Włochy|Włoszech]] i szybko stała się bardzo popularną bronią we [[Francja|Francji]] i innych krajach Europy. Nazywano ją „mieczem spacerowym” i „mieczem do poduszki” ze względu na wyjątkową poręczność i niewielkie rozmiary. Z czasem utraciła skomplikowany, rapierowy kabłąk rękojeści, a zyskała tarczkę ochronną. Od [[XVIII wiek]]u traktowano ją jużtraktowana jako broniąbroń przybocznąprzyboczna i część ubioru [[szlachcic]]a (podobnie jak [[szabla]] w Polsce), dzięki czemu stała się lżejsza od niewygodnego rapiera. Waga szpady wynosiła około pół kilograma a długość – 90 cm. Znane użycie w [[język polski|polszczyźnie]] ok. [[1656]].<ref>{{cytuj stronę| url = http://xvii-wiek.ijp-pan.krakow.pl/pan_klient/index.php?strona=haslo&id_hasla=14933&forma=SZPADA#14933| tytuł = Szpada| data dostępu = 2010-07-27| autor = | opublikowany =[[Polska Akademia Nauk|PAN]] Instytut Języka Polskiego | praca = SŁOWNIK JĘZYKA POLSKIEGO XVII I 1. POŁOWY XVIII WIEKU| data = | język =pl}}</ref><ref>{{cytuj książkę | autor = David Harding (red.)| tytuł = Encyklopedia broni - 7000 lat historii uzbrojenia| wydawca = Penta| miejsce = Warszawa| rok = 1995| strony = 50-51| isbn = 83-85440-32-1}}</ref><ref>{{cytuj książkę | autor = [[Zdzisław Żygulski (junior)|Zdzisław Żygulski]]| tytuł = Broń w dawnej Polsce na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu| wydawca = [[Wydawnictwo Naukowe PWN|PWN]]| miejsce = Warszawa| rok = 1982| strony = 221-222| isbn = 83-01-02515-8}}</ref>
Pod koniec [[XIX wiek]]u upowszechniono nowy rodzaj szpady – szpadę pojedynkową. Przypominała ona współczesną szpadę sportową z francuską rękojeścią i była używana wyłącznie w pojedynkach.
