Walkowice: Różnice pomiędzy wersjami

|kod pocztowy = 64-700 <br />(poczta: [[Czarnków]])

'''Walkowice''' – ([[niemieckie nazwy polskich miejscowości|niem.]] ''Walkowitz'') – [[wieś]] w [[Polska|Polsce]] położona w [[województwoWojewództwo wielkopolskie|województwie wielkopolskim]], w [[powiatPowiat czarnkowsko-trzcianecki|powiecie czarnkowsko-trzcianeckim]], w [[Czarnków (gmina wiejska)|gminie Czarnków]].

Walkowice posiadają bardzo długą metrykę, bowiem w źródłach wzmiankowano już o nich w XII wieku. Pewnym jednak jest, że początki wczesnośredniowiecznego osadnictwa na tym terenie sięgają znacznie wcześniejszego okresu niż wiek XII. Od momentu pojawienia się w źródłach pisanych były częścią klucza czarnkowskiego. W dokumencie datowanym na lata 1102/1202, król Polski nadaje Mikołajowi wojewodzie kaliskiemu gród Czarnków, z prawem użytkowania lasów Vytrin i Sluhawy, oraz dziedziny Gębice, Walkowice. Natomiast Kazimierz Wielki w roku 1343 dał komesowi Sędziwojowi z Czarnkowa miasto Czarnków wraz z kmieciami zamieszkałymi pod miastem w osadzie Kissy i z wsiami Gębice i Walkowice. Przez cały XV i XVI wiek należały Walkowice do klucza czarnkowskiego. Pełny skład klucza znamy z roku 1486, prawdopodobnie jednak już przed 1466 r. miał on ten sam zasięg: miasto Czarnków z rybakami zamieszkałymi pod zamkiem, 1 wsi Gulcz, wsie Połajewo, Boruszyn, Młynkowo, Śmieszkowo, Białężyn, Brzeźno, Sarbia, Kruszewo, Walkowice i Prosna. Niewielką osadę Walkowice, która składała się z trzech dymów, zamieszkiwali naroczniacy, którzy właścicielowi ziemi dostarczali daniny rocznej – zwanej narocznik. Zajmowali się oni chowem bydła i nierogacizny w lasach, łowieniem ryb w rzece oraz bardzo dochodowym bartnictwem.Kolejnymi właścicielami wioski byli Swinarsy, również właściciele Kruszewa. Później majątek ten administrowany był przez rodzinę Potulickich. Na początku XIX wieku na ziemiach zaboru pruskiego zniesiony zostaje system poddańczy. Na mocy edyktu królewskiego uwłaszczeni chłopi zaczynają nabywać ziemie i zakładać własne gospodarstwa. Rozszerzyła się zabudowa wsi w kierunku rzeki Noteć. Około roku 1820 mieszkańcy wybudowali pierwszą własną szkołę.