Konwój morski: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Jerzyjan (dyskusja | edycje)
Jerzyjan (dyskusja | edycje)
m →‎II wojna światowa: drobne uzupełnienie
Linia 21:
{{osobny artykuł|Konwoje morskie podczas II wojny światowej|Konwoje arktyczne podczas II wojny światowej}}
[[File:Convoy routes 1941.jpg|thumb|Trasy konwojów morskich w roku 1941]]
Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] nikt w [[Admiralicja|Admiralicji]] nie wątpił w celowość organizowania konwojów. Zaczęto wprowadzać w życie opracowane w okresie międzywojennym taktyki ich użycia. Zrozumiano, że im liczniejszy konwój (a co za tym idzie, liczniejsza jego eskorta), tym jest on odporniejszy na ataki wroga. Po przystąpieniu [[Stany Zjednoczone|USA]] do wojny z [[Niemcy|Niemcami]], [[United States Navy|US Navy]] mimo poprzednich doświadczeń, nie zdecydowała się na wprowadzenie systemu konwojowego. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać – samotne amerykańskie statki łatwo padały łupem okrętów podwodnych, wody wschodnich wybrzeży [[Ameryka Północna|Ameryki Północnej]], [[Zatoka Meksykańska|Zatokę Meksykańską]] i [[Morze Karaibskie|Morza Karaibskiego]] zaczęto nazywać rajem U-Bootów<ref> Andrzej Perepeczko: Bój o Atlantyk. Warszawa: Lampart, 1995, s. 202. ISBN 83-86776-04-8.</ref>.
 
[[Bitwa o Atlantyk]], mająca na celu utrzymanie żeglugi między portami aliantów, nierozerwalnie kojarzy się z działalnością konwojową. Taktyki konwojowania, a także sposoby walki z nimi znacznie się rozwinęły w tym okresie. Istotnym zadaniem było zdobycie informacji na temat ruchów wrogich jednostek za pomocą działań [[wywiad (instytucja)|wywiadu]], nasłuchu radiowego, dalekodystansowych lotów patrolowych i innych. Ogromnym zagrożeniem dla konwojów były U-Booty, niemiecka taktyka [[wilcze stado|wilczych stad]] przynosiła aliantom duże straty. Kolejnym dużym zagrożeniem było lotnictwo. Okręty nawodne państw osi nie odegrały znaczącej roli w działaniach skierowanych przeciwko konwojom, niemniej jednak istniało ciągłe potencjalne zagrożenie z ich strony. W połowie 1942 na wieść o możliwym ataku pancernika "[[Tirpitz]]", Admiralicja zdecydowała o odwołaniu eskorty i rozproszeniu [[Konwój PQ-17|konwoju PQ-17]]. Mimo że atak ten nigdy nie nastąpił, konsekwencje tej decyzji były tragiczne – większość statków padła ofiarą niemieckiej floty podwodnej i lotnictwa.