Sobór św. Mikołaja i Objawienia Pańskiego w Petersburgu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
m link |
||
Linia 88:
W 1918 sobór stracił status świątyni wojskowej i został zmieniony w zwykłą świątynię [[parafia]]lną. W 1922 znaczna część wyposażenia soboru została [[konfiskata majątku Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w 1922|skonfiskowana]]. Część konfiskowanych przedmiotów została wykupiona przez parafian. Nikt związany z parafią nie został poddany represjom<ref name="nik"/>.
23 lipca 1922 biskup jamburski [[Aleksy I (patriarcha Moskwy)|Aleksy]] oraz namiestnik [[Ławra Aleksandra Newskiego w Petersburgu|Ławry św. Aleksandra Newskiego]] [[archimandryta]] [[Mikołaj (Jaruszewicz)|Mikołaj]] (wyświęcony następnie na biskupa peterhofskiego) ogłosili tymczasową autokefalię eparchii piotrogrodzkiej i gdowskiej, zgodnie z dekretami [[Sobór Lokalny Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (1917-1918)|Soboru Lokalnego z lat 1917-1918]], w celu skuteczniejszej rywalizacji z tworzącymi się strukturami [[Żywa Cerkiew|Żywej Cerkwi]]. Biskup Aleksy za swój udział w zwalczaniu Żywej Cerkwi został jeszcze w październiku tego samego roku zesłany do Azji Środkowej, w lutym 1923 na karę zesłania zostali skazani także biskup peterhofski Mikołaj i proboszcz soboru [[protoprezbiter]] Aleksandr Bielajew<ref name="nik"/>. Kontrolę nad świątynią objęli wówczas duchowni związani z Żywą Cerkwią - nowym proboszczem został należący do niej ks. Nikołaj Rusanow. Cerkiew na krótko wróciła do pierwotnej jurysdykcji po zwolnieniu z aresztu domowego patriarchy [[Tichon (patriarcha Moskwy)|Tichona]] w czerwcu 1923, jednak we wrześniu znów znalazła się pod kontrolą duchownych "odnowicielskich"<ref name="nik"/>. W marcu roku następnego świątynia ponownie przeszła do Patriarchatu Moskiewskiego, a jej proboszczem został ks. [[Grzegorz (Czukow)|Nikołaj Czukow]], późniejszy metropolita leningradzki i ładoski Grzegorz. Przeprowadził on częściową odnowę świątyni, która została ponownie poświęcona<ref name="nik"/>.
W okresie zarządzania soborem przez duchowieństwo Żywej Cerkwi świątynia straciła część cennego wyposażenia. W kolejnych latach doszło do konfiskat i kradzieży utensyliów cerkiewnych. Równocześnie do obiektu napływały ikony i inne przedmioty z zamykanych przez władze świątyń w mieście. W 1933 leningradzki obwodowy komitet wykonawczy zabronił używania dzwonów cerkiewnych, w roku następnym dzwony z soboru św. Mikołaja i Objawienia Pańskiego zostały skonfiskowane<ref name="nik"/>. W 1941 sobór był jedną z ośmiu czynnych w Leningradzie cerkwi uznających jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego. Służyło w nim pięciu duchownych (1/4 wszystkich prawosławnych kapłanów w mieści)<ref name="nik"/>. W czerwcu 1941 sobór stał się katedrą eparchii petersburskiej i w związku z tym stałym miejscem służby metropolity leningradzkiego Aleksego<ref name="nik"/>. Metropolita pozostał w mieście w czasie [[blokada Leningradu|blokady Leningradu]] i swoimi kazaniami podnosił morale ludności<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Pospielovsky| imię = D.| tytuł = The Russian Church under the Soviet regime 1917-1982| wydawca = St. Vladimir's Seminary Press| miejsce = Crestwood-New York| rok = 1984| strony = 199-200| isbn = 0-88141-033-0}}</ref>. Duchowieństwo soboru prowadziło zbiórkę ofiar na cele wojskowe, w świątyni stale odbywały się nabożeństwa, zaś metropolita codziennie odprawiał nabożeństwa w intencji przetrwania miasta. Hierarcha oraz pięciu kapłanów służących w soborze otrzymali medale "Za obronę Leningradu"<ref name="nik"/>.
| |||