Marceli (Popiel): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Biskup lubelski: drobne merytoryczne |
m link (Sankt Petersburg na Petersburg) |
||
Linia 107:
W 1889 Marceli (Popiel) odszedł z urzędu biskupa połockiego i został przeniesiony w stan spoczynku<ref name="lub"/>. Równocześnie został jednak włączony do składu Świątobliwego Synodu Rządzącego i do końca życia brał udział w jego pracach<ref name="ortho"/>. 16 marca 1903 został wybrany na honorowego członka [[Galicyjsko-Russkie Towarzystwo Dobroczynne|Galicyjsko-Russkiego Towarzystwa Dobroczynnego]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Osadczy| imię = W.| tytuł = Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji| wydawca = Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej| miejsce = Lublin| rok = 2007| strony = 523| isbn = 978-83-227-2672-3}}</ref>.
Zmarł w 1903 w Petersburgu i został pochowany w cerkwi św. Izydora w kompleksie [[Ławra Aleksandra Newskiego w
W polskiej literaturze pięknej przełomu XIX i XX stulecia, opisującej okoliczności likwidacji unickiej diecezji chełmskiej, a następnie represje carskie przeciwko unitom sprzeciwiającym się przymusowi przejścia na prawosławie, biskup Marceli (Popiel), obok metropolity [[Józef (Siemaszko)|Józefa (Siemaszki)]], jest wielokrotnie przywoływany jako jeden z największych wrogów unitów, przewrotny sprawca ich tragedii<ref>J. Ziejka, ''Czytania podlaskie. Unia i unici w piśmiennictwie polskim na przełomie XIX-XX wieku'' [w:] red. R. Łużny, F. Ziejka, A. Kępiński, ''Unia brzeska. Geneza, dzieje i konsekwencje w kulturze narodów słowiańskich'', Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych "UNIVERSITAS", Kraków 1994, ISBN 83-7052-220-3, s.226</ref>.
| |||