Beniamin (Pucek-Hryhorowicz): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
m poprawa linku (ławra A. Newskiego, Sankt Petersburg na Petersburg)
Linia 44:
Urodził się w rodzinie podoficera kozackiego pułku łubieńskiego, w guberni połtawskiej. Ukończył [[Kijowska Akademia Duchowna|Kijowską Akademię Duchowną]]. Od 1733 był wykładowcą seminarium duchownego w [[Kazań|Kazaniu]]. W 1740 złożył wieczyste śluby mnisze, zaś w roku następnym został prefektem seminarium. W 1744 otrzymał godność [[archimandryta|archimandryty]], został wyznaczony na przełożonego [[monaster Przemienienia Pańskiego w Kazaniu|monasteru Przemienienia Pańskiego w Kazaniu]] i rektora seminarium w Kazaniu. Pracował również w [[eparchia kazańska i tatarstańska|eparchii kazańskiej]] jako misjonarz, wyjeżdżając w tym celu na obszary zamieszkiwane przez [[Mordwini|Mordwinów]] i [[Tatarzy|Tatarów]]. Od 1746 do 1748 służył w jednej z cerkwi [[Petersburg]]a.
 
14 sierpnia 1748 miała miejsce jego [[chirotonia]] na biskupa [[Eparchia niżnonowogrodzka|niżnonowogrodzkiego i arzamaskiego]]. Po pięciu latach został przeniesiony na katedrę [[eparchia twerska i kaszyńska|twerską]], zaś w 1758 - na [[eparchia pskowska i wielkołucka|pskowską]]. Od 1761 do 1762 był [[eparchia petersburska i ładoska|metropolitą petersburskim]] i honorowym przełożonym [[Ławra Aleksandra Newskiego w Sankt-Petersburgu|Ławry św. Aleksandra Newskiego]]. Jego usunięcie z najbardziej prestiżowej katedry w ówczesnym Rosyjskim Kościele Prawosławnym miało związek z wstąpieniem na tron carski [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]], która nie życzyła sobie, by najwyższe godności w Kościele obejmowali duchowni pochodzący z [[Ukraina Lewobrzeżna|Ukrainy Lewobrzeżnej]]. Następnie od 1762 do 1782 sprawował urząd metropolity kazańskiego i swijaskiego. Po powstaniu [[Jemielian Pugaczow|Pugaczowa]] został niesłusznie oskarżony o sprzyjanie rebelii i przez pewien czas przebywał w areszcie domowym, ostatecznie zarzuty te został cofnięte. W 1782 został przeniesiony w stan spoczynku z godnością honorowego przełożonego Pustelni Siedmiojeziornej w Kazaniu. Zmarł w tymże klasztorze w 1785 i został pochowany w jego głównym soborze.
 
Znający duchownego osobiście archimandryta Platon (Lubarski) opisał go jako człowieka czystego serca, kochającego sprawiedliwość, gościnnego, gotowego wspierać ubogich, obdarzonego wszelkimi zaletami, jakie powinien posiadać hierarcha kościelny.