Order Wojny Ojczyźnianej: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
|||
Linia 82:
Po wojnie, od października 1947 zaprzestano nadawać order osobom cywilnym, a ilość nadań wobec żołnierzy zmniejszyła się. Dopiero za "odwilży" podczas rządów [[Nikita Chruszczow|Chruszczowa]] ponownie przyznawano go na większą skalę, w tym żołnierzom i partyzantom niesłusznie represjonowanym podczas [[stalinizm]]u, a także cudzoziemcom, którzy pomagali ukrywać się żołnierzom radzieckim na terenie okupowanym, w tym Polakom. Za rządów [[Leonid Breżniew|Breżniewa]] order zaczęto nadawać licznym miastom bronionym podczas wojny, jako pierwszym w [[1966]] [[Nowosybirsk]]owi i [[Smoleńsk]]owi.
Ogółem do [[1985]] nadano ok. 1 350 000 orderów (w tym ponad 344 tys. – I stopnia i ponad 1 milion – II stopnia). Z tego, podczas wojny nadano 324 903 orderów I stopnia i 951 652 II stopnia, na szacunkowo około 20 - 25 mln osób, które przeszły przez [[Armia Czerwona|szeregi Armii Czerwonej]] podczas wojny sowiecko-niemieckiej.
W [[1985]] z okazji 40-lecia zakończenia wojny wypuszczono jubileuszową wersję Orderu Wojny Ojczyźnianej, nadawaną nie za zasługi bojowe, ale wszystkim żyjącym aktywnym uczestnikom wojny (generalicja, kawalerowie niektórych innych orderów i inwalidzi otrzymywali order I stopnia, pozostali – II stopnia). Odznaka orderu typu jubileuszowego była znacznie uproszczona. Orderem jubileuszowym I stopnia było odznaczonych ok. 2 054 000 osób, II stopnia – ok. 5 408 000 osób.
| |||