Wersja z 01:08, 14 mar 2013 edytuj Addbot (dyskusja \| edycje) 748 218 edycji m Bot: Przenoszę linki interwiki (14) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:q1140700 ← poprzednia edycja		Wersja z 16:56, 23 kwi 2014 edytuj anuluj edycję Emptywords (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 101 296 edycji m lit. następna edycja →
Linia 1: '''Teatr improwizowany''' (znany także jako '''impro''') -– forma [[teatr]]u, w którym [[aktor]]zy grają spontanicznie, bez [[scenariusz]]a. Nowoczesna improwizacja miała swój początek w zajęciach prowadzonych przez [[Viola Spolin\|Violę Spolin]] (szkoła ~~amerykanska~~amerykańska) i [[Keith Johnstone\|Keitha Johnstone'a]] (szkoła angielska) w [[Lata 50. XX wieku\|latach pięćdziesiątych XX wieku]]. Następnie wyewoluowała szybko stając się niezależną formą sztuki. We wszystkich formach improwizacji aktorzy tworzą [[dialog (literatura)\|dialogi]] i akcję w trakcie występowania. Nieprzewidywalna natura takiego występu nadaje się naturalnie na [[komedia\|komedię]], co może trochę tłumaczyć dlaczego przeważająca większość improwizowanych przedstawień jest komediowa, a nie dramatyczna. Dramatyczna improwizacja jest używana przez wiele grup i artystów po to, żeby stworzyć tekst i treść do późniejszych występów, tzw. teatr "organiczny" - metoda szczególnie preferowana przez twórców teatru politycznego, [[teatr alternatywny\|teatru eksperymentalnego]], i praktyków [[psychodrama\|terapii dramą]]. Improwizację równie często stosuje się podczas ćwiczeń aktorskich. Współczesną improwizowaną komedię w kulturze zachodniej można podzielić ogólnie na dwie kategorie: '''formę krótką''' (shortform) i '''formę długą''' (longform). Linia 6: Teatr improwizowany pozwala na aktywny kontakt z publicznością, który jest często nieobecny w teatrze z udziałem scenariusza. Często grupy impro proszą publiczność o sugestię, która posłuży jako źródło inspiracji. Jest to sposób na zaangażowanie publiczności oraz dowód, że przedstawienie nie jest reżyserowane. Aby zaimprowizowana scena się udała, uczestniczący w niej aktorzy muszą wspólnie określić parametry akcji i sceny. Wraz z każdym wypowiedzianym słowem, lub akcją na scenie aktor składa propozycję, tzn. że określa pewien element rzeczywistości sceny. Może to być nadanie postaci imienia, ustalenie związku (~~łaczącego~~łączącego postacie), miejsca, czy fizycznego otoczenia. Te czynności są znane jako ''endowment''. Inni aktorzy są odpowiedzialni za przyjęcie propozycji, które składają ich koledzy. Nieprzyjęcie propozycji jest znane jako ''blokowanie'', które zwykle powoduje zatrzymanie rozwoju sceny. Niektórzy wykonawcy mogą umyślnie blokować (albo inaczej wyjść z postaci), aby wywołać komiczny efekt — nazywa się to ''[[gag]]'' — ale to generalnie powstrzymuje postęp sceny i budzi dezaprobatę wielu improwizatorów. Przyjęciu propozycji zwykle towarzyszy dodanie nowej propozycji, często zbudowanej na poprzedniej. Ten proces, nazywany przez improwizatorów "''Tak, i...''", jest traktowany jako podstawa techniki improwizacyjnej. Przykładowa scena improwizowana mogłaby się zacząć następująco: '''Adam''': Jestem dumny z całej pracy, jakąś zrobiłeś tutaj na farmie, synu.

Teatr improwizowany: Różnice pomiędzy wersjami