Sobór lyoński I: Różnice pomiędzy wersjami

{{Dopracować|źródła=2010-04 }}

 

Na sobór przybyło ok. 150 biskupów i wielu innych wyższych duchownych. Ich liczba była więc niewielka, a przyczyny tego należy szukać w najeździe mongolskim i trwającej wobec tego w Europie wojny z ordami [[Batu-chan]]a. Szczególnie niewielu przedstawicieli wyższego kleru reprezentowało [[Święte Cesarstwo Rzymskie]], co stanowiło kosekwencję faktu, że główną przyczyną zwołania tego soboru był konflikt pomiędzy papieżem a cesarzem [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderykiem II]], trwający od pontyfikatu [[Grzegorz IX|Grzegorza IX]]. Rosnące zapędy cesarza na sprawowanie całości władzy świeckiej i częściowe podporządkowanie sobie Kościoła oraz postać i ambicje papieża Innocentego IV, dążącego z kolei do sprawowania powszechnej władzy przez biskupa Rzymu, doprowadziły do ostatecznej konfrontacji. Sobór ten zdetronizował Fryderyka II jako [[Królestwo Niemieckie|króla niemieckiego]] i [[Święty Cesarz Rzymski|cesarza rzymskiego]], co okazało się decyzją trwałą i skuteczniejszą od [[ekskomunika|ekskomuniki]]. Cesarza, jako oskarżonego, reprezentował jego sędzia dworski, Tadeusz z Suessa.