Jodła nikko: Różnice pomiędzy wersjami

'''Jodła nikko, jodła nikkońska''' (''Abies homolepis'') – [[gatunek (biologia)|gatunek]] zimozielonego [[drzewo|drzewa]] z rodziny [[Sosnowate|sosnowatych]]. W stanie naturalnym występuje w [[Japonia|Japonii]], na wyspach [[Honsiu]] i [[Shikoku]]<ref name=grin>{{Cytuj stronę |url=http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxgenform.pl?language=en |tytuł=Germplasm Resources Information Network (GRIN)|data dostępu = 2013-01-30}}</ref>. Rośnie tam w górach, nbana wysokościach 750-1500 m<ref name=abies>{{Cytuj stronę |url=http://www.zszp.pl/?id=207&rco=Abies%20homolepis&lang=1 |tytuł=Związek Szkółkarzy Polskich. Jodła nikko|data dostępu = 2014-05-08}}</ref>. Jest uprawiana w wielu krajach świata, głównie w Europie, USA, Chinach i na Nowej Zelandii<ref>{{Cytuj stronę |url=http://www.discoverlife.org/search.html |tytuł=Discover Life Maps|data dostępu = 2014-04-18}}</ref>.

; Pokrój: Wysokość do 35 m, korona silnie szerokostożkowata z spiczasto zakończonym wierzchołkiem. Gałęzie lekkie i nieco wznoszące się do góry. Czasami z dolnej części pnia wyrastają boczne odgałęzienia<ref name=johnson>{{Cytuj książkę |nazwisko=Johnson|timięimię=Owen| tytuł=Drzewa |wydawca=Multico Oficyna Wydawnicza |data=2009| miejsce=Warszawa|isbn=978-83-7073-643-9}}</ref>.

Bywa uprawiana jako roślina ozdobna. W Europie do uprawy wprowadził ją [[Philipp Franz von Siebold]] w 1859<ref name=abies/>. Najlepiej rośnie na glebach gliniastych, w pełnym słońcu, źle toleruje gleby stale podmokłe. Jest odporna na mrozy, ale źle toleruje wysuszające zimowe wiatry<ref name=abies/>. W Polsce duże okazy znajdują się między innymi w Kórniku, Wrocławiu, Żabowie.