Socjaldemokratyczna Partia Austrii: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
AlohaBOT (dyskusja | edycje)
m dodanie daty do szablonu
m tą -> tę
Linia 87:
W okresie przywództwa w partii Kreiskyego, partia reprezentowała w Międzynarodówce Socjalistycznej stanowisko antykomunistyczne, podczas gdy pozostałe partie coraz częściej otwierały się na współpracę z partiami komunistycznymi, który przyjęły [[eurokomunizm]]. Kreisky zarzucał eurokomunistom, że w dalszym stopniu nie uznają demokracji parlamentarnej, nie zmieniły swego nastawiania do Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, nie zmieniły nazwy czy nie odstąpiły od centralizmu demokratycznego<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 28-29</ref>.
 
W wyborach przedterminowych z października 1971 roku, centrolewica zwiększyła swoje poparcie. W deklaracjach rządu i partii socjaldemokraci nie przewidywali zasadniczego zreformowania dotychczasowego ustroju Austrii, socjaldemokraci deklarowali że firmy upaństwowione nie będą popierane kosztem tych należących do osób prywatnych. Partia popierała uspołecznienie poprzez demokratyzację zażądania firmami i zasadę współdecydowania pracowników. Zgodnie z reformą wprowadzoną przez SPÖ, to nie właściciel lecz menadżer decydował o strategii firmy. Według austriackich socjaldemokratów państwa o ustroju kapitalistycznym w regionie Europy zachodniej zaszły przeobrażenia które nie wymagają już radykalnych zmian, a część teoretyków socjaldemokracji w Austrii negowała nawet istnienie w tym kraju systemu kapitalistycznego. Teorię socjaldemokraci prezentowali do czasu światowego kryzysu gospodarczego z 1973 roku<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 20</ref>. Od 1974 roku partia ponownie przeszła na pozycje bardziej sceptyczne wobec kapitalizmu, według Bruno Kreiskyego kryzys gospodarczy nie jest możliwy do zażegnania metodami gospodarki kapitalistycznej. Jak deklarował przewodniczący partii, socjaldemokracja musi przygotować alternatywną wizję dotychczasowego systemu gospodarczego<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 20-21</ref>. Budowa alternatywy miała zachodzić nie poprzez likwidację dotychczasowego systemu lecz jego reformę i dążenie do rozszerzenia "technostruktury" - czyli współzarządzania przedsiębiorstwami przez szerokie grono osób. Alternatywą wobec likwidacji prywatnej własności środków produkcji miało być współdecydowanie. Takie rozwiązania zaproponował program partyjny z 1978 roku<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 21</ref>.
 
W 1974 roku część frakcji lewicowych w czasie zjazdu SPÖ, przedstawiło kierownictwo dokument ''O socjalistyczną politykę SPO''. W uchwale skrytykowano politykę Kreiskiego. Oskarżono rząd o politykę sprzeczną z socjalizmem która umacnia austriacki system kapitalistyczny. Dokument odrzucono a w czasie zjazdu wspomniało o nim tylko kilku działaczy<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 30</ref>. W odpowiedzi na śmiałe hasła organizacji studenckiej - Zrzeszenia Socjalistycznych Studentów Austrii, kierownictwo SPÖ w grudniu 1976 roku czasowo zawiesiło finansowanie zrzeszenia oraz wykluczono organizację z ugrupowań afiliowanych SPÖ a przeciwko jej prezesowi wszczęto dochodzenie dyscyplinarne. Po pewnym czasie organizacja odzyskała wszystkie prawa którymi cieszyła się w partii<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 31</ref>. Kreisky akceptował istnienie lewicowej opozycji ze względu na m.in. fakt przyciągania do SPÖ części zwolenników KPÖ. Według Kreiskiego granicę lewicowości w partii wyznaczał stosunek do zagadnienia dyktatury proletariatu - akceptacja tej doktryny była równoznaczna z usunięciem określonej grupy z partii<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 31-32</ref>.