Albert Kesselring: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Robot informuje, że zh:阿爾貝特·凱塞林 jest artykułem na medal; zmiany kosmetyczne |
poprawiono nazwę niemieckiej dywizji strzelców spadochronowych, dodano dokładne miejsce brytyjskiego desantu z 3 września (ze źródłem) oraz poprawiono literówkę |
||
Linia 43:
W latach [[1942]] – [[1943]] dowodził lotnictwem we wschodniej części Morza Śródziemnego. Pod koniec 1942 otrzymał specjalny rozkaz od [[Adolf Hitler|Hitlera]] nakazujący mu przejąć odpowiedzialność za dostarczanie transportów do [[Afryka Północna|Afryki Północnej]].
W lipcu 1943 stanął na czele nowo powstałej na [[Półwysep Apeniński|Półwyspie Apenińskim]] Grupy Armii "C". Dowodził nią do 10 marca [[1945]]. Po przejęciu przez [[Erwin Rommel|Erwina Rommla]] dowodzenia nad jednostkami walczącymi we [[Włochy|Włoszech]] w 1943 złożył [[dymisja|dymisję]]. Początkowo miał zostać wysłany do [[Norwegia|Norwegii]], jednak pozostał we Włoszech. W październiku na Półwyspie Apenińskim rozpoczęła się tzw. "[[Włoska kampania]]" prowadzona przez [[alianci|aliantów]]. Jako naczelny dowódca południowej części Armii miał bronić południowej części Włoch. XI Korpus przeznaczył do obrony stolicy, zaś 10 Armię (tj. XIV i LXXVI Korpusy) zgromadził pod dowództwem gen. [[Heinrich von Vietinghoff|von Vietinghoffa]]. Vietinghoff otrzymał od [[Adolf Hitler|Hitlera]] rozkaz, aby [[Salerno]] stanowiło centrum organizacji obrony. Do jej obrony przeznaczono dwie z sześciu dywizji 10 Armii: 16 dywizję pancerną i [[26 dywizja grenadierów|26 dywizję grenadierów pancernych]] dopiero co przybyłe do [[Włochy|Włoch]]. Cztery pozostałe natomiast wymknęły się z [[Sycylia|Sycylii]]. Te spośród nich, które poniosły najcięższe straty, czyli: [[Dywizja Pancerno-Spadochronowa "Hermann Göring"|dywizję "Hermann Göring"]] i 15 dywizję grenadierów pancernych przeniesiono w okolice [[Neapol]]u by uzupełnić braki. 1 dywizja
[[29 dywizja grenadierów SS (1. włoska)|29 dywizja grenadierów pancernych]] zajęła pozycję na południu, by bronić przesmyku Catrovillari. Do Kalabrii przerzucono także [[26 dywizja grendierów SS|26 dywizję pancerną]] która swoje [[czołg]]i pozostawiła w Rzymie na wypadek buntu Włochów. 16 dywizję natomiast umieszczono w okolicy [[Salerno]]. 27 lipca Kesselring wydał rozkaz o ewakuacji wojsk niemieckich z [[Sycylia|Sycylii]].
[[3 września]] o godz. 5:00 5 Dywizja brytyjska i 1 Dywizja kanadyjska (ze składu [[8 Armia Brytyjska|8 Armii]]) wylądowały na pustej plaży w [[Kalabria|Kalabrii]] wolnej od min i zasieków<ref>Peter Caddick-Adams, ''Monte Cassino. Dziesięć armii, jedno zwycięstwo'', Znak Horyzont, Kraków 2014, s. 23.</ref>. Przed zapadnięciem zmroku posunęły się już o 8 km w głąb
9 września wojska aliantów rozpoczęły przeprowadzanie desantu w okolicach [[Salerno]]. Tego też dnia trzy bataliony [[Rangersów]] zdobyły przełęcz [[Chiunzi]], jednostki brytyjskie natomiast wylądowały w okolicach przełęczy [[Vietri]]. Oddziały Kesselringa błyskawicznie rozpoczęły działania bojowe, dzięki czemu Brytyjczycy zatrzymali się na przełęczy [[La Molina]]. Tego też dnia włoska marynarka wojenna przyłączyła się do [[alianci|aliantów]] i wspólnymi siłami zajęto [[Tarent]] (operacja [[Slapstick|"Slapstick"]]). [[11 września]] Kesselring wydał rozkaz by LXXVI Korpus pancerny powstrzymujący 8 Armię brytyjską skierował część swych oddziałów na Salerno. [[17 września]] Vietinghoff zgodnie z niemiecką tradycją, by zamaskować swój odwrót, ponownie zaatakował. Zatem oddziały Kesselringa rozpoczęły przemieszczać się ku północy kraju.
| |||