Brunhilda (królowa): Różnice pomiędzy wersjami

Niebawem wybuchła wojna między braćmi. Sigebert I oblegał brata w Tournai, chciał go pozbawić godności królewskiej, do czego podżegała go żona, chcąc pomścić śmierć swojej siostry. Brunhilda była tak pewna zwycięstwa (w Neustri ogłoszono Sigeberta królem), że czekała w Paryżu ze skarbcem prywatnym, dwiema córkami i następcą tronu, Childebertem II (5 l.).

 

 

Chilperyk uległ sugestiom Fredegundy i uwierzył, że syn chce go obalić i z żoną zapanować nad całym królestwem. Tak naprawdę Fredegunda chciała pozbyć się syna swej dawnej pani. Brunhildę zamknięto, a Meroweusza odesłano do klasztoru, z którego udało mu się uciec. Przedostał się z żoną do Austrazji, ale rada regencyjna widząc w nim rywala, wydaliła go. Ostatecznie Meroweusza z przyjacielem schwytali szpiedzy Fredegundy. Nie chcą wpaść w szpony ojca, Meroweusz poprosił przyjaciela, by ten go zabił (i tak też się stało).

Chilperyka I zasztyletowano z rozkazu Fredegundy w 584 r., gdyż odkrył, że żona go zdradza z jego majordomem Landerichem. Po tym wydarzeniu Brunhilda sprzymierzyła się z królem Burgundii Guntramem, który w 587 r. usynowił swego bratanka Childeberta II, gdyż sam nie miał następców. Guntram zmarł w 592 r. i władzę objął Childebert II, ale umarł po 4 latach. Państwo podzielono między jego synów: Teodeberta II (Austrazja) i Teuderyka II (Burgundia). Ich babka, Brunhilda, wywalczyła sobie opiekę nad nimi. Doszło jednak do sporów rodzinnych; Teodebert II, ulegając swej żonie Bihildzie, zaatakował brata, którego wsparła Brunhilda (Bihilda nie znosiła Brunhildy). Z wojny tej skorzystał Chlotar II — syn Fredegundy i Chilperyka I — przeciągając na swą stronę całą magnaterie Austrazji i Burgudii. W czasie walk zginęli [[Teodebert II]] i [[Teuderyk II]].

 

 

Królem Franków został [[Chlotar II]].