Petru Groza: Różnice pomiędzy wersjami

Przez swoich przeciwników politycznych nazywany ''Czerwonym Burżujem'', był jedną z głównych postaci na politycznej scenie [[Rumunia|Rumunii]] w okresie międzywojennym. Po wojnie został premierem rządu koalicyjnego w latach [[1945]]-[[1952]]. Groza założył radykalną organizację rolników nazywaną [[Front Oraczy|Frontem Oraczy]] ([[język rumuński|rum.]] ''Frontul Plugarilor'') w czasie [[Wielki Kryzys|Wielkiego Kryzysu]]. Został premierem [[6 marca]] [[1945]], gdy generał [[Nicolae Rădescu]], desygnowany przez króla [[Michał I Hohenzollern-Sigmaringen|Michała I]] premierem Rumunii [[7 grudnia]] [[1944]] w nadziei powstrzymania pełzającego przejmowania władzy przez komunistów przy wsparciu [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] i [[NKWD]]<ref>Bezpośrednio po obaleniu pod kierownictwem króla Michała I rządów [[Ion Antonescu|Iony Antonescu]] i przejściu Rumunii na stronę [[koalicja antyhitlerowska|koalicji antyhitlerowskiej]] premierem został [[Constantin Sănătescu]]</ref>, został zmuszony do rezygnacji przez komisarza ludowego ds. zagranicznych [[ZSRR]] [[Andriej Wyszynski|Andrieja Wyszynskiego]] w konsekwencji ustaleń [[konferencja jałtańska|konferencji jałtańskiej]]. W czasie kadencji Grozy, w grudniu 1947, rumuński monarcha zmuszony został do [[abdykacja|abdykacji]] i opuszczenia Rumunii, po tym jak państwo stało się oficjalnie republiką ludową. Pomimo, iż jego władza jako premiera była uzależniona od wsparcia [[ZSRR]], Groza utrzymywał się na tym stanowisku do czasu zastąpienia go przez [[Gheorghe Gheorghiu-Dej]]a w [[1952]] roku.