Airbus Beluga: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Tokyotown8 (dyskusja | edycje) →Załadunek/rozładunek: ilustracja |
n. link, poprawa linków |
||
Linia 70:
[[Plik:SuperGuppy-F-BPPA.jpg|thumb|left|300px|Drugi z dostarczonych Airbusowi Super Guppy 201]]
=== Geneza ===
Od samego początku istnienia konsorcjum Airbusa, firma stanęła przed problemem dostaw produkowanych w różnych miejscach Europy części do zakładów w [[Tuluza|Tuluzie]], w których następował ostateczny montaż gotowego samolotu. Początkowo wykorzystywano do tego transport drogowy jednak wraz ze wzrostem zamówień na produkty firmy, tego typu rozwiązanie okazało się być za mało efektywne aby sprostać zapotrzebowaniu. Po analizie kosztów, uznano, że dobrą rozwiązaniem będzie wykorzystanie odpowiednio zmodernizowanych samolotów transportowych. Wybór padł na maszynę [[Aero Spacelines Super Guppy]] będącą zmodyfikowaną pod kątem zwiększenia możliwości przewożenia dużych ładunków, samolotem [[Boeing C-97 Stratofreighter]], który z powodzeniem wykorzystywała [[NASA]] do transportu stopni nośnych rakiet. Złożono zamówienie i w sierpniu 1965 roku do swojego dziewiczego lotu wzbił się Super Guppy przeznaczony dla Airbusa. Maszyna otrzymała powiększone skrzydła, nowe silniki turbośmigłowe Allison 501-D22C i oznaczenie Super Guppy Turbine (SGT) lub Super Guppy 201. Pierwsze z zamówionych samolotów dotarły do Airbusa w 1971 (F-BTGV) i 1972 (F-BPPA) roku. Następne dwa dostarczono w 1982 (F-GDSG) i 1983 (F-GEAI) roku. Samoloty były intensywnie wykorzystywane, jednak ich wiek oraz wzrastający stopień zużycia, generujący awarię sprawił, iż na początku lat 90. ubiegłego wieku rozpoczęto prace analityczne mające na celu wyłonienie następcy dla Super Guppy 201. Było to o tyle ważne, iż był to również okres, w którym Airbus zanotował znaczący wzrost zamówień na swoje maszyny a tym samym wzrosła intensywność lotów z poszczególnymi komponentami samolotów. Pod uwagę brano kilka wariantów, od wynajęcia maszyny [[An-124 Rusłan|An-124]], zakupu nowych, dostępnych wówczas na rynku samolotów transportowych, takich jak [[Ił-76]], [[Boeing C-17 Globemaster III]], [[Lockheed C-5 Galaxy]], An-124 lub towarowego [[Boeing 747]]F poprzez modernizację i przystosowanie do roli maszyn transportowych samolotów [[Ił-86]], [[Boeing 767]], [[Airbus A300]]B4 lub Airbus A300-600R. Decydującym kryterium była zdolność do przewozu największych wówczas produkowanych elementów, sekcji kadłuba [[Airbus A330]] i [[Airbus A340]]. Żaden z rozpatrywanych samolotów transportowych takiej możliwości nie miał, zatem jedynym rozwiązaniem będzie modyfikacja istniejącej konstrukcji. Brano pod uwagę dwie maszyny, Boeinga 767 i Airbusa A300-600R. Wybór padł na drugi z nich, tłumaczono to niższymi kosztami eksploatacji oraz brakiem dostępu do dokumentacji technicznej Boeinga, umożliwiającej niezbędne prace.
=== Projekt ===
[[Plik:F-GSTC Airbus A300B4-608ST Super Transporter Beluga 3 ILA 2012 front.jpg|thumb|left|250px|Beluga z otwartymi drzwiami ładunkowymi]]
Nad całością prac związanych z projektowaniem, montażem i późniejszą eksploatacją samolotu miała czuwać, powołana do życia 20 października 1991 roku przez udziałowców Airbusa, firmy [[Aérospatiale]] i Deutsche Aerospace Airbus, spółka Special Air transport International Company. Maszyną bazową, której modyfikacja miała doprowadzić do powstania nowego transportowca był samolot Airbus A300-600R. Dolna część [[Kadłub samolotu|kadłuba samolotu]], skrzydła, podwozie i układ napędowy miały pozostać bez zmian za to całkowitej zmianie miała ulec górna część kadłuba. Na dolnej połowie zaplanowano zamontowano nowej górnej części o podkowiastym przekroju i średnicy 7,7 m. Nowa konstrukcja miała przynieść wymierne oszczędności. Przeprowadzone analizy wykazały, iż wprowadzenie nowej maszyny obniży o 2/3 kosztów transportu lotniczego. Zmniejszeniu ulegnie również liczba osób obsługi oraz czas potrzebny do przewiezienia elementów konstrukcyjnych. W 1991 roku rozpoczęto prace konstrukcyjne a już rok później prace montażowe. Ze konstrukcje i budowę przedziału ładunkowego odpowiadały zakłady CASA w Hiszpanii i Elbie w Niemczech. Zmodyfikowano kabinę załogi samolotu, przesunięto ją o 1,5 m do przodu i obniżono względem podłogi przedziału transportowego. Takie rozwiązanie umożliwiło załadunek przewożonych towarów od strony dziobu maszyny, bez konieczności rozłączania instalacji hydraulicznej, elektrycznej i układu sterowania. W przypadku Super Guppy załadunek również odbywał się od przodu, jednak tam na bok odchylany był cały dziób samolotu wraz z kabiną załogi co wiązało się z rozłączaniem instalacji łączących kokpit z resztą maszyny i późniejszej ich kalibracji po ponownym połączeniu. Kabina pilotów umieszczona poniżej poziomu podłogi przestrzeni ładunkowej zwiększała również bezpieczeństwo załogi, w przypadku gwałtownego hamowania i puszczenia zabezpieczeń utrzymujących przewożony ładunek, przesunąłby się on do przodu nie miażdżąc znajdującej się na jego drodze załogi. Aby olbrzymi kadłub nie zmniejszył efektywności pracy usterzenie pionowego, podwyższono ster kierunku o 1,2 m i wzmocniono jego konstrukcję oraz dodano po dwa boczne, mniejsze stery kierunku zamontowane na końcach stateczników poziomych. Przednie drzwi ładunkowe, otwierane do góry ważą dwie tony i są największymi drzwiami jakie kiedykolwiek wykonano dla samolotu. Kabina przeznaczona jest dla trzech członków załogi oraz dwóch osób towarzyszących siedzących na składanych fotelach. Trzeci członek załogi pełni funkcję szefa załadunku i technika pokładowego, kabina jest hermetyzowana.
== Budowa ==
|