Brama Starotoruńska w Toruniu: Różnice pomiędzy wersjami

Dla wzmocnienia obrony bramy wybudowano barbakan projektu mistrzów Anzelma i Mikołaja Vynkentzayla. Powstał on w 1429 roku i połączony był z bramą oraz głównym ciągiem murów [[Szyja (fortyfikacjefortyfikacja)|szyją bramną]] o długości 26, a szerokości 8 metrów. Półtorametrowej grubości mur szyi zapewniał bezpieczne poruszanie się na linii brama - barbakan. Dodatkowo sam barbakan chroniony był własną suchą fosą o szerokości 10 metrów. Sama, okrągła w przekroju, budowla liczyła 17 metrów wysokości i składała się z czterech części. Dolna kondygnacja miała około 25 metrów średnicy. Część druga była węższa, natomiast kondygnacja trzecia, jako, że mieściła [[machikuły]], znów była szersza. Machikułem nazywano wysunięty przed [[Ściana (budownictwo)|lico muru]] ganek z otworami w podłodze umożliwiający wyrzucanie pocisków. Ostatnie piętro zakończone spiczastym dachem ponowne z wężenie, bowiem mieścił się tam jedynie punkt obserwacyjny. Innowacyjnym elementem obronnym było połączenie z jednopiętrowym [[przedbramie]]m, które skierowano, w stosunku do szyi bramnej, pod pewnym kątem w stronę [[Wisła]]. Celem takiego rozwiązania było uniknięcie sytuacji, kiedy to nieprzyjaciel atakowałby jednocześnie i barbakan i bramę, a także umożliwienie ostrzału z murów miejskich bez niebezpieczeństwa uszkodzenia własnego barbakanu. Co więcej, most ponad fosą barbakanu był drewniany, co pozwalało na spalenie gdyby zaszła taka potrzeba. Rozwój technik artyleryjskich spowodował również wzrost znaczenia Barbakanu Starotoruńskiego, który był wówczas w stanie bronić cały zachodni odcinek murów: od Wisły, poprzez tamę spiętrzającą wodę w fosie, aż po stojąca na północno-zachodnim rogu murów basztę Koci Ogon.