Jules Gratier: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Pogrzeb majora Montalegre odbył się w GLIWICACH po mszy w Bytomiu
żródło SBC: Kuryer Śląski, 1921, R. 13 [właśc. 15], nr 156 |
|||
Linia 3:
Pierwsza wzmianka o nim pojawia się w roku 1882 – został wtedy przyjęty do [[École Spéciale Militaire de Saint-Cyr|szkoły wojskowej w Saint-Cyr]]. Opuszczał ją w 1884 roku na miejscu 255 wśród 406 uczniów. W ocenie profesorów był oceniany jako zdolny i inteligentny, o naturze zdecydowanej. Jako podporucznik trafił do 105. Regimentu Piechoty. Początkowe szkolenia przeszedł we Francji, a następnie trafił do [[Tunezja|Tunezji]] i wziął udział w kampanii wojennej w latach 1885-1888. Następnie w latach 1888-1893 walczył w [[Algieria|Algierii]]. Jego dwaj synowie polegli w trakcie walk podczas I wojny światowej. On przeżył i miał możliwość wyróżnienia się na tle innych oficerów, co pozwoliło mu na szybki awans. Zaczynał w sierpniu 1914 roku. W 1916 zorganizował 46. Dywizję Piechoty Strzelców Alpejskich i w jej szeregach walczył do końca wojny. Do jego zasług zalicza się okres od 27 września do 8 października 1918 roku, gdy przeprowadził komplet operacji zakończonych rozbiciem pozycji Hindenburga na północy od [[Saint-Quentin]]. Przygotował, i 4 listopada 1918 roku przeprowadził, śmiałą operację forsowania kanału [[Sambra]]-[[Oise (rzeka)|Oise]], w wyniku czego front przesunął się o 35 km na wschód, a do niewoli dostało się 1450 niemieckich żołnierzy oraz liczne działa i armaty.
19 lutego 1919 Gratier został mianowany przez [[Georges Clemenceau|Georges'a Clemenceau]] (jako prezydent Rady Najwyższej) dowódcą [[Naczelne Dowództwo Wojsk Sprzymierzonych na Górnym Śląsku|Naczelnego Dowództwa Wojsk Sprzymierzonych na Górnym Śląsku]]. Wraz z nim wysłano część jego strzelców alpejskich tworząc z nich główną cześć francuskich sił okupacyjnych okresu plebiscytowego. Gratier ze względu na swą energiczność nie bardzo potrafił zrozumieć "kunktatorstwo" i tolerowanie niemieckich prowokacji przez Le Ronda. Jak sam oceniał, zajmował się głównie pilnowaniem porządku, pisaniem raportów i uspokajających rozkazów. Był niezadowolony zwłaszcza z rozczłonkowania jego jednostki na kilkuosobowe grupy, pozbawione w ten sposób znaczenia. Zwłaszcza zdenerwowały go dokonane 14 marca 1920 przesunięcia żołnierzy poza strategiczną pozycję w Gliwicach (węzeł kolejowy). Miał też liczne spięcia z dowodzącymi kontyngentami włoskim i brytyjskim. Le Rond ze swej strony musiał stale temperować temperament Gratiera i tłumaczyć mu dlaczego nie należy reagować, a tym samym zadrażniać sytuacji. Zwracał mu też uwagę na konieczność stosowania pewnej delikatności, aby nie urażać honoru sojuszników. W maju (raport z 11 maja 1921) podczas podróży do Koźla Gratier został otoczony przez oddział niemieckiej policji i zdołał się ocalić tylko dzięki pomocy angielskiej. W odpowiedzi na zamordowanie w [[Bytom]]iu majora Bernarda Montalégre (4 lipca 1921) Gratier spacyfikował tłum (zginęło paru Niemców) i wziął kilku zakładników dla utrzymania spokoju i wprowadził godzinę policyjną. Decyzją Le Ronda pogrzeb zamordowanego majora odbył się w
We Francji, od września 1921 roku objął dowództwo nad 3. Dywizją Piechoty w Amiens. Od początku 1922 roku dowodził francuską dywizją w [[Algier]]ze. W 1925 roku przeszedł na emeryturę.
| |||