Tomoji Abe: Różnice pomiędzy wersjami

{{Nihongo|'''Tomoji Abe'''|阿部知二|Abe Tomoji|extra= ur. [[26 czerwca]] [[1903]], zm. [[23 kwietnia]] [[1973]]}} – [[Japonia|japoński]] [[proza]]ik, powieściopisarz, nowelista, krytyk, badacz i tłumacz literatury angielskiej.

Tomoji Abe urodził się w [[Mimasaka]] (prefektura [[Okayama]]). Dzieciństwo spędził w Taisha, w prefekturze [[Prefektura Shimane|Shimane]], gdzie jego ojciec pracował jako nauczyciel. W roku 1913 przeniósł się z rodzicami do [[Himeji]], gdzie ukończył szkołę średnią. W 1924 roku wstąpił na [[Uniwersytet Tokijski]], gdzie studiował anglistykę. Wykładowcą Literatury[[literatura Angielskiejangielska|literatury angielskiej]] był wówczas [[Edmund Blunden]], którego postawa oraz sposób myślenia, przejawiające się m.in. swobodnym podejściem do studentów, nieformalnym zachowaniem, czy pacyfizmem[[pacyfizm]]em, wywarły spory wpływ na Abe. Za sprawą Blundena Abe zainteresował się modernizmem brytyjskim, w szczególności ideą intelektualizmu. Studia ukończył w 1927 roku i wstąpił na akademickie studium podyplomowe. Po ukończeniu studium rozpoczął współpracę z wieloma czasopismami, w których drukował swoje nowele, eseje oraz przekłady literatury angielskiej.

W listopadzie 1973 roku u pisarza zdiagnozowano [[rak przełyku|raka przełyku]] i od tego momentu był on hospitalizowany. Zmarł 23 kwietnia 1973 roku, pozostawiając nieukończoną powieść ''Hoshū'', której ostatnie rozdziały dyktował w ostatnim roku życia. Dzieło zostało opublikowane pośmiertnie.

Pierwsze próby pisarskie Tomoji Abe podejmował w latach studenckich. Razem z [[Funabashi Seiichi]] wydawał czasopismo "''Shumon''" ("Czerwona Brama"). Kółko literackie, do którego należał inspirowało się tekstami z czasopisma literackiego "''Criterion''", redagowanego przez [[Thomas Stearns Eliot|T.S. Eliota]]. Pismo odegrało ważną rolę w ukształtowaniu koncepcji artystycznych Abe.

Właściwą działalność literacką rozpoczął w 1930 roku, w którym wydał swoją pierwszą godną uwagi nowelę ''Nichi–Doku Taikō Kyōgi'' (''Japońsko-niemieckie zawody lekkoatletyczne''). W tym samym roku ukazała się jego praca krytyczna ''Shuchi-teki Bungakuron'' (Rozprawa o literaturze intelektualnej). W 1936 roku w miesięczniku literackim "''Bunga-ku-kai''" wydrukował swoją wielką powieść ''Fuyu-no Yado'' ([[Zimowa kwatera]]), która niedługo potem ukazała się w wydaniu książkowym. W późniejszym okresie wydał m.in. ''Kōfuku'' (Szczęście) - 1937, ''Machi'' (Miasto), ''Fūsetsu'' (Wiatr i śnieg), ''Pekin'' - 1938, ''Tabibito'' (Podróżny) - 1940, a po wojnie takie utwory jak ''Ryokui'' (Zielona szata) i ''Shi-no-hana'' (Kwiaty śmierci) - 1946, ''Kuroi kage'' (Czarny cień) i ''Oboroyo'' (Mglista noc) - 1949, ''Jinkō Teien'' (Sztuczny ogród) - 1953. Na uwagę zasługuje również powieść ''Shiroi tō'' (Biały obelisk), będąca protestem przeciw militaryzmowi i władzy wielkich monopoli.

Abe jest przedstawicielem intelektualnego nurtu w literaturze. Nurt ten nie napotkał jednak podatnego gruntu w Japonii, odbiegał bowiem od japońskich tradycyjnych form myślenia, od tradycyjnych metod przekazu, akcentujących przede wszystkim wartości estetyczne lub stany emocjonalne, oraz od panującego wówczas w literaturze światopoglądu [[Modernizm (literatura)|modernistycznego]] (w duchu którego powstawały zresztą pierwsze dzieła pisarza). Tendencje intelektualne nie dawały się pogodzić z ówczesną rzeczywistością społeczno-polityczną w Japonii - narastającym militaryzmem[[militaryzm]]em i faszyzmem[[faszyzm]]em, z dążeniami do przechowania tradycji feudalnej.