Piekarz: Różnice pomiędzy wersjami

'''Piekarze''' ([[łac.]] ''panifices'', ''pistores'', ''fornarii''; [[niem.]] ''Baecker'') to także, w okresie wczesnego [[średniowiecze|średniowiecza]], grupa książęcej, biskupiej [[ludność służebna|ludności służebnej]] - ''ministeriales'', która zajmowała się wyrabianiem i wypiekiem chleba oraz innego pieczywa. Pojawiają się w Polsce na pierwszych uposażeniach [[klasztor]]ów, wymienieni w [[Przywilej tyniecki|Przywileju tynieckim]] (1105) i w [[Bulla gnieźnieńska|Bulli Gnieźnieńskiej]] (1136), gdzie występują razem z kucharzami i [[koniuch]]ami jako ''ministeriales'' w opactwie w [[Łęczyca|Łęczycy]]. Na służbie książęcej wędrowali razem z dworem, dlatego tak jak kucharzy i [[łagiewnik]]ów, mieszkańcy osad mieli obowiązek ich gościć. Piekarze wymieniani w najstarszych dokumentach [[prawo magdeburskie|prawa magdeburskiego]], razem z rzeźnikami i szewcami zakładali pierwsze, miejskie [[Cech rzemiosła|cechy]] branżowe w Polsce. W XV-wiecznym Poznaniu i Krakowie piekarze byli też hodowcami świń. [[rada miejska|Rady miejskie]] obu tych miast ograniczały piekarzom ich ilość do 12-16 sztuk.