Leoncjusz II (cesarz bizantyński): Różnice pomiędzy wersjami

Zanim został cesarzem, Leoncjusz był dowódcą wojsk za panowania cesarza [[Justynian II Rhinotmetos|Justyniana II]], został jednak uwięziony przez cesarza z powodu klęski, jaką poniósł pod Sebastopolis w walce z Arabami. Został uwolniony w 695 r., lecz natychmiast zorganizował spisek przeciwko cesarzowi, obalił go i sam objął tron, zaś Justyniana wypędził z kraju. Podczas jego rządów w [[697]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa|imię= |autor link= |inni= |tytuł= Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie|wydanie= |tom= 15|wydawca= Polskie Media Amer.Com|miejsce= Poznań|data= |rok= 2006|isbn= 83-7425-025-9|strony= 180}}</ref> r. Arabowie zdobyli [[Kartagina|Kartaginę]]. Wkrótce potem (698) wybuchł kolejny bunt, dowodzony przez [[Tyberiusz III|Tyberiusza III]], za sprawą którego Leoncjusz utracił władzę. Spędził w więzieniu kilka lat, aż do roku [[705]], kiedy to za pomocą Bułgarów do władzy wrócił Justynian II. Obydwaj buntownicy (Leoncjusz, jak i Tyberiusz) zostali skazani na karę śmierci i straceni.

 

 

{{Władca-Cesarz bizantyński|urząd=Cesarz bizantyjski|lata=[[695]] - [[698]]|poprzednik=[[Justynian II Rhinotmetos]]|następca=[[Tyberiusz III (cesarz bizantyjski)|Tyberiusz III]]}}