Stanisław Śreniowski: Różnice pomiędzy wersjami

'''Stanisław Śreniowski''' (ur. [[16 maja]] [[1912]] w Stryju, zm. [[11 sierpnia]] [[1957]] w Ustce) – historyk państwa i prawa oraz dziejów wsi w Polsce. Absolwent prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Był uczniem [[Oswald Balzer|Oswalda Balzera]] i P. Dąbkowskiego. Doktorat (''Organizacja sejmiku halickiego'') w 1939 na UJ pod kierunkiem [[Stanisław Kutrzeba|Stanisława Kutrzeby]]. W latach 1939-1941 wykładał prawo na ukraińskim Uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie. W okresie 1943-1944 pracownik tajnego Instytutu Ślaskiego w Warszawie. Od 1945 roku związany z UŁ. Od 1946 zastępca profesora w Katedrze Historii Ustroju Polski UŁ. W 1948 habilitacja (''Zbiegostwo chłopów w dawnej Polsce jako zagadnienie ustroju społecznego''). Od 1949 profesor nadzwyczajny. W latach 1948-1949 był prorektorem a następnie rektorem (1949-1950) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi. Od 1953 pracował też w Instytucie Historii PAN. Zajmował się problematyką historyczno-prawną, historią chłopów i historią historiografii. Do jego uczniów należą: [[Filomena Bortkiewiczowa]], [[Zbigniew Stankiewicz (historyk)|Zbigniew Stankiewicz)]]. Jego żoną była historyk historiografii [[Krystyna Śreniowska]]. Ich dzieci to: [[Józef Śreniowski]] i [[Barbara Śreniowska-Szafran]] (1949–2013).