Antoni Sokół-Kutyłowski: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1910]] r. ukończył seminarium nauczycielskie w [[Poniewież]]u. W latach [[1913]]-[[1915]] studiował geografię na uniwersytecie w [[Petersburg]]u, po czym wstąpił do armii rosyjskiej. W [[1916]] r. ukończył szkołę wojskową w [[Kazań|Kazaniu]]. Brał udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]]. Walczył w [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]] i pod [[Wilno|Wilnem]]. Doszedł do stopnia kapitana. Był odznaczony Orderem Św. Jerzego. Po [[rewolucja lutowa 1917|rewolucji lutowej]] [[1917]] r. powrócił do rodzinnej wioski. Na pocz. [[1918]] r. wyjechał do [[Rostów nad Donem|Rostowa nad Donem]], gdzie wstąpił do wojsk [[Biali (Rosja)|białych]] gen. [[Anton Denikin|Antona I. Denikina]]. Wkrótce jednak ponownie przyjechał w rodzinne strony. Dostał wezwanie do wojsk bolszewickich, ale zbiegł do [[Estonia|Estonii]], gdzie wstąpił z kolei do armii gen. [[Nikołaj Judenicz|Nikołaja N. Judenicza]]. Latem 1918 r. powtórnie powrócił na [[Białoruś]]. Został dowódcą 1 brygady wojsk [[Białoruska Republika Ludowa|Białoruskiej Republiki Ludowej]] stacjonującej w [[Słuck]]u, która w listopadzie i grudniu tego roku prowadziła walki niepodległościowe z wojskami bolszewickimi w ramach [[Powstanie słuckie|powstania słuckiego]], po czym wycofała się do [[Polska|Polski]] i została internowana. Antoni Sokół-Kutyłowski został wyświęcony na kapłana prawosławnego i od [[1921]] r. prowadził posługę duchowną na Nowogródczyźnie i Słonimszczyźnie. Po klęsce wrześniowej [[Polska|Polski]] [[1939]] r., przebywał na terenach zajętych przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]]. 19 czerwca [[1941]] r. został aresztowany przez [[NKWD]], lecz zdołał zbiec. Po ataku wojsk niemieckich na [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] 22 czerwca tego roku, podjął współpracę z okupantami. Pod koniec 1941 r. został przedstawicielem [[Białoruska Samopomoc Ludowa|Białoruskiej Samopomocy Ludowej]] w [[Bobrujsk]]u. Następnie objął funkcję inspektora szkolnego w [[Hancewicze|Hancewiczach]]. W [[1944]] r. został przedstawicielem utworzonej z inspiracji okupacyjnych władz niemieckich [[Białoruska Centralna Rada|Białoruskiej Centralnej Rady]] (BCR) w okręgu hancewickim. Wstąpił do kolaboracyjnej z Niemcami [[Białoruska Obrona Krajowa|Białoruskiej Obrony Krajowej]] (BKA), dostając stopień podpułkownika. Jednocześnie działał w konspiracyjnej [[Białoruska Partia Niepodległościowa|Białoruskiej Partii Niepodległościowej]]. Pod koniec czerwca 1944 r. uczestniczył w [[Drugi Kongres Wszechbiałoruski|II Kongresie Wszechbiałoruskim]] w [[Mińsk]]u, po czym ewakuował się do [[III Rzesza|Niemiec]]. Kontynuował działalność w BCR w wydziale spraw wojskowych. Stanął na czele batalionu BKA, z którym w ostatnich dniach wojny poddał się Amerykanom. Przebywał w obozie dla internowanych, po czym został wydany sowieckim funkcjonariuszom [[Smiersz|SMIERSZ-a]]. Po procesie został w kwietniu [[1948]] r. skazany na karę 25 lat pobytu w [[Gułag|łagrach]]. W listopadzie [[1957]] r., po amnestii, wyszedł na wolność, po czym wyjechał do [[Polska|Polski]]. Napisał wspomnienia dot. powstania słuckiego 1918 r.