Xianfeng: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
dr.
Linia 5:
Jego imię panowania ("Powszechny pokój") nie przystawało do realiów ery Xianfenga. [[Wielka Brytania]] i [[Francja]] kontynuowały naciski na rozszerzenie handlu, w szczególności na legalizację handlu [[opium]], które doprowadziły do [[I wojna opiumowa|pierwszej wojny opiumowej]] za panowania jego ojca. Osłabione cesarstwo cierpiało z powodu wzrastającego przeludnienia (pośredni skutek edyktu [[Kangxi#Polityka wewnętrzna|Kangxi]]) i zachodniej konkurencji ekonomicznej. Słaba i skorumpowana administracja nie była w stanie zapanować nad niezadowoleniem społecznym, co doprowadziło do szeregu rebelii.
 
Najpoważniejszym było [[powstanie tajpingów]] ([[1851]] - [[1864]]), ideologicznie czerpiące z chrześcijaństwa zmieszanego ze starożytnymi ideałami sprawiedliwego społeczeństwa oraz z sentymentów antymandżurskich. Niestłumione w zarodku, w ciągu piętnastu lat zrujnowało całkowicie centralne Chiny i powodując śmierć ok. 20 mln ludzi. Wojska [[Osiem Chorągwi|chorągwiane]] okazały się zupełnie nieskuteczne i powstanie udało się stłumić głównie dzięki oddziałom zorganizowanym i wyszkolonym przez energicznych dowódców lokalnych jak [[Zeng Guofan]], [[Li Hongzhang]] i [[Zuo Zongtang]] oraz pomocy zachodniej. Równocześnie północ pustoszyły bandy [[Powstanie Nian|Nian]] ([[1851]]–[[1868]]), a na południu wybuchły powstania muzułmańskie ([[1856]]–[[1873]]).
 
Choć dynastia nie upadła, została jednak bardzo poważnie osłabiona. [[II wojna opiumowa]], przegrana i zakończona nierównoprawnym traktatem tianjińskim, dała szersze przywileje państwom zachodnim, ukazując światu słabość Cesarstwa. Świadomość tej słabości była impulsem do zapoczątkowania tzw. [[ruch samoumocnienia|ruchu samoumocnienia]] za panowania następnych cesarzy.