Sola scriptura: Różnice pomiędzy wersjami

Pogląd o wystarczalności Biblii pojawił się w myśli teologicznej wszystkich wielkich reformatorów szesnastowiecznych. W [[1519]] r. odbyła się w [[Lipsk]]u dysputa między [[Jan Mayer von Eck|Janem Eckiem z Ingolstadtu]] a teologami wittenberskimi. W jej trakcie, Marcin Luter wyraził pogląd, iż nie tylko [[papież]], czy [[ojcowie Kościoła]] mogą się mylić w głoszonych przez siebie doktrynach, ale także [[sobór powszechny]]. Jednocześnie wskazał on na Pismo Święte jako jedyny nieomylny autorytet w sprawach wiary i postępowania chrześcijanina. Poglądy Lutra w tym zakresie ulegały stopniowej ewolucji wskutek jego obserwacji ścierania się oficjalnych poglądów [[magisterium Kościoła]] z nauką Biblii. Ostatecznie jednak, [[dysputa lipska]] okazała się dla reformatora momentem przełomowym, począwszy od którego postanowił on opierać własną myśl teologiczną wyłącznie na nauce Pisma Świętego<ref name="mlor126">{{cytuj książkę|nazwisko=Uglorz|imię=Manfred|autor link=Manfred Uglorz|autor=Manfred Uglorz|tytuł=Marcin Luter, ojciec Reformacji|część=II|tytuł części=Zarys teologii ks. Marcina Lutra|rozdział=Jedynie Pismo|strony=126|rok=[[1995]]|miejsce=[[Bielsko-Biała]]|wydawca=[[Augustana|Wydawnictwo „Augustana”]]|isbn=83-85970-20-7}}</ref>.

 

 

Reformatorzy dostrzegali w Biblii jedyny fundament, na którym można przeprowadzić prawdziwą odnowę i reformację Kościoła, zgodnie z przekonaniem, iż Słowo Boże nie jest jedynie martwą literą, ale posiada moc Bożą, stanowiąc jedyny środek przekazu łaski Bożej. Praktycznym tego wyrazem było przełożenie Biblii na języki narodowe, aby uczynić możliwą lekturę i studium Słowa Bożego dla prostego ludu oraz zreformowanie [[nabożeństwo|nabożeństwa]], w którego centrum kościoły protestanckie umieściły oparte na Piśmie Świętym [[kazanie]], rozumiane jako publiczne zwiastowanie Słowa Bożego wiernym.