Beniamin (Kazanski): Różnice pomiędzy wersjami

W maju tego samego roku został pierwszym biskupem w Rosji, który został wybrany przez wiernych eparchii i kler drogą nowych, demokratycznych procedur. Zagłosowało na niego 699 delegatów z ogólnej liczby 1500<ref>M. Maszkiewicz, ''Mistyka i rewolucja. Aleksandr Wwiedeński i jego koncepcja roli cerkwi w państwie komunistycznym'', Nomos, Kraków 1995, ISBN 83-85527-24-9, s.56</ref>; według innego źródła -– 976 z ogólnej liczby 1561<ref name="pravenc"/>. W pierwszej turze wyborów na urząd metropolity zaproponowano 11 kandydatów, w II turze jego kontrkandydatami byli biskup ufijski i mienzieliński [[Andrzej (Uchtomski)|Andrzej]] oraz arcybiskup [[eparchia fińska i wyborska|fiński i wyborski]] [[Sergiusz (patriarcha Moskwy)|Sergiusz]]<ref name="sedmitza"/>. Dzień po wyborach, 26 maja 1917, decyzję głosujących potwierdził Świątobliwy Synod Rządzący, równocześnie nadając Ławrze św. Aleksandra Newskiego prawo [[stauropigia|stauropigii]]<ref name="pravenc"/>. Uroczysta intronizacja nowego metropolity miała miejsce 28 maja 1917 w [[Sobór św. Izaaka|soborze św. Izaaka]] w Petersburgu<ref name="sedmitza"/>. W sierpniu 1917 decyzją Świętego Synodu biskup Beniamin został podniesiony do godności metropolity. Wówczas jego działalność docenił również [[Sobór Lokalny Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (1917-1918)|Sobór Lokalny obradujący w latach 1917-1918]], wybierając go na zastępcę członka Synodu biskupów<ref>''Православная Российская Церковь...'', s.251</ref>; 15 sierpnia 1917 Beniamin uczestniczył w rozpoczęciu prac soboru w [[Moskwa|Moskwie]]. Jako metropolita piotrogrodzki hierarcha stale podkreślał, że jego głównym celem działalności jest praca wśród najbiedniejszych<ref name="sedmitza"/>.