Szczepan Mały: Różnice pomiędzy wersjami

W Czarnogórze pod słabymi rządami władyków [[Sawa Petrowicz|Sawy]] i [[Wasyl Petrowicz|Wasyla]] Petrowiczów doszło do anarchii wewnętrznej. Plemiona prowadziły walki między sobą, a zbrojne czety najeżdżały sąsiednie ziemie. 21 marca 1766 roku zmarł w [[Petersburg]]u Wasyl. Sawa ponownie objął władzę, utracił ją jednak już w 1767 roku na rzecz Szczepana Małego. Szczepan z pochodzenia Słowianin południowy, podał się za zamordowanego z rozkazu carycy [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny II]] cara [[Piotr III Romanow|Piotra III]]. Objął rządy w Czarnogórze przy pomocy kilku naczelników plemiennych i grupy mnichów, jako car Rosji. Początkowo nawet Sawa uwierzył, że jest ocalałym carem Piotrem III. Jednak już w 1768 roku Sawa wystąpił przeciw samozwańcowi publikując list ambasadora rosyjskiego w Konstantynopolu. Został pokonany i na krótko uwięziony. W walce z władyką wspomógł Szczepana patriarcha serbski z Peći, spod którego jurysdykcji Sawa przeszedł kilka lat wcześniej pod jurysdykcję patriarchy [[Konstantynopol]]a. Samozwańczy car w krótkim czasie ukrócił anarchię siłą łamiąc stosowanie krwawej zemsty, głównego źródła anarchii w państwie<ref name="Fel223"/>.

Sukcesy Szczepana spowodowały zaniepokojenie Wenecji, Rosji i Francji. W listopadzie 1767 roku inkwizytorzy weneccy postanowili otruć Szczepana, obiecując nagrodę za otrucie w wysokości 200 [[cekin]]ów<ref name="Fel224"/>. W 1768 roku najbardziej zagrożeni działaniami Szczepana Turcy zaatakowali Czarnogórę z trzech stron. Główne siły prowadził wezyr bośniacki Osman-pasza, który we wrześniu rozbił 2000 Czarnogórców pod Ostrogiem. Szczepan Mały zbiegł. Wenecja odzyskała swoje dawne posiadłości: Maine, Pobori i Braići<ref name="Fel225">{{cytuj książkę |tytuł= Historia Jugosławii |nazwisko r= Wasilewski |imię r= Tadeusz |strony= 225}}</ref>.