Patrice Lumumba: Różnice pomiędzy wersjami

Kilka dni po zdobyciu niepodległości przez Kongo, Lumumba podjął brzemienną w skutkach decyzję, aby podnieść płace wszystkich pracowników rządowych z wyjątkiem wojska. Wiele jednostek wojskowych dowodzonych przez białych dowódców (cała kadra oficerska pozostała biała) sprowokowanych przez Belgów, sprzeciwiło się tym planom. Bunty wojska szybko rozprzestrzeniły się w całym kraju, co doprowadziło do ogólnego załamania porządku a rozwój szabrownictwa doprowadził do wyjazdu z kraju wielu Europejczyków<ref>Larry Devlin, Chief of Station Congo, 2007, Public Affairs, ISBN 1-58648-405-2</ref>. Wykorzystując zamieszanie najbogatsza prowincja kraju, [[Katanga (państwo)|Katanga]] ogłosiła 11 lipca 1960 niepodległość, a jej premierem został regionalny przywódca [[Moise Czombe]]. Separatyści uzyskali wsparcie ze strony rządu Belgii i górniczych firm tj. Union Minière<ref>Longman History of Africa, Snellgrove L. and Greenberg K., Longman, London (1973)</ref>. Konflikt doprowadził do interwencji zbrojnej Belgii. Lumumba ostro sprzeciwił się temu i zwrócił się z prośbą o rozwiązanie kryzysu do [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]]. Pomimo przybycia wojsk ONZ konflikt nadal trwał. Lumumba zwrócił się do [[Stany Zjednoczone|USA]] o przysłanie wojska w celu stłumenia rebelii. Kiedy otrzymał odmowę, skierował prośbę do [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], który odpowiedział pozytywnie i przysłał samoloty transportowe, broń, żywność, materiały medyczne i ciężarówki mające przewozić kongijskich żołnierzy do Katangi. Zdecydowane działania Lumumby zaniepokoiły jego współpracownika i prezydenta JosephJosepha Kasavubu, który był zwolennikaiem bardziej umiarkowanego podejścia<ref>Johnson. P, ibid</ref>.