Germania (Tacyt): Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Tacitus portrait.jpg|thumb|200px|Autor ''Germanii'' – Publiusz Korneliusz Tacyt]]

 

Dzieło zachowało się tylko w jednym egzemplarzu znalezionym w opactwie [[Bad Hersfeld|Hersfeld]] w [[Niemcy|Niemczech]] – wówczas na obszarze [[Święte Cesarstwo Rzymskie|Świętego Cesarstwa Rzymskiego]], i przeniesione zostało do [[Włochy|Włoch]] w roku 1455, gdzie [[Pius II|Eneasz Sylwiusz Piccolomini]] (późniejszy papież [[Pius II]]), po raz pierwszy zbadał je i zanalizował, wzbudzając zainteresowanie pośród niemieckich humanistów, takich jak [[Konrad Celtis]], [[Johannes Aventinus]] czy [[Ulrich von Hutten]] . Po studiach i debatach pismo to zostało uznane za autentyczne źródło obrazu starożytnej Germanii. Od momentu odkrycia dzieło o kulturze dawnych ludów germańskich jest intensywnie wykorzystywane – szczególnie w zakresie niemieckiej [[historia|historii]], [[archeologia|archeologii]], [[filologia|filologii]], studiów etnologicznych, w mniejszym stopniu także w krajach skandynawskich.

[[Etnografia]] cieszyła się znacznym i znakomitym dorobkiem w literaturze klasycznej, a ''Germania'' wpisuje się idealnie w tradycje ustanowione przez autorów od [[Herodot]]a po [[Gajusz Juliusz Cezar|Juliusza Cezara]]. Sam Tacyt wcześniej napisał podobny (jakkolwiek krótszy) [[esej]] o ziemiach i plemionach [[Brytania|Brytanii]] w ''Żywocie Agricoli'' (rozdziały od 10-13). ''Germanię'' autor rozpoczyna opisem terytoriów, praw i obyczajów ludów germańskich (rozdziały 1-27), następnie płynnie przechodzi do części przedstawiającej poszczególne plemiona – od zamieszkujących najbliżej terenów rzymskich, a kończąc na najbardziej oddalonych brzegach [[Morze Bałtyckie|Bałtyku]], pośród których znajdowali się gromadzący [[bursztyn]] Estiowie, prymitywni i brutalni Fennowie oraz inne nieznane plemiona. Dzieło może wydawać się w niektórych partiach moralizatorskie w pośrednich porównaniach wartości plemion germańskich z ówczesnymi rzymskimi, choć w tekście nie zawarto bezpośrednich porównań Rzymu z Germanią. Tworząc tę pracę rzymski historyk być może pragnął też zaznaczyć zagrożenia, jakie dla Cesarstwa niosły z sobą germańskie plemiona.

== Zasadnicze cechy Germanów ==

Opisy charakteru Germanów przez Tacyta są miejscami nader przychylne, kontrastujące z opinią o [[Starożytny Rzym|Rzymianach]] z jego czasów. Za bardzo wartościową uważa ścisłą [[monogamia|monogamię]] i cnoty panujące w germańskich małżeństwach, w przeciwieństwie do wad i braku moralności szerzących się wśród ówczesnych Rzymian, jak również podziwia germańską gościnność, prostotę oraz męstwo w boju (cechy te wyszczególniono zapewne z racji ich podobieństwa do wyidealizowanych cnót starorzymskich). To pozytywne wyobrażenie spowodowało, że dzieło (począwszy od XVII w.) zyskało na popularności zwłaszcza w Niemczech – szczególnie wśród niemieckich [[nacjonalizm|nacjonalistów]] i [[romantyzm|romantyków]]. Jednakże przedstawienie przez autora obyczajów Germanów nie obejmuje wyłącznie cech dodatnich, jeśli zauważa on też m. in. skłonność tych ludów do nałogowego pijaństwa, lenistwa i barbarzyńskich zwyczajów.